niekontrolowany czas

Sprzątam, przeglądam i wertuję. Pakowanie trwa. Tak, codziennie po jednym pudle, po dwa. Krok po kroku, systematycznie. Dziś natknęłam się na kartki, jakie otrzymaliśmy przed emigracją od znajomych, z życzeniami powodzenia, szybkiego powrotu do kraju, realizacji planów etc. Jedni obiecują odwiedziny, inni deklarują że poczekają na nas w Polsce, tamci piszą, że kochają, kolejni, że będą tęsknić. Tyle uczuć, tyle serdeczności. Jednak analizując ten czas, te kartki, te listy okazuje się po tych czterech latach, że tak wiele się zmieniło. Niektórzy już nie są razem, inni się rozwiedli, wiele dzieci się urodziło, inne urosły i może nie pamiętają już jak ciotka wygląda. Mój Brat w tym czasie stał się prawie pełnoletni. Moja Ukochana A patrzy na nas z góry i wierzę, że czuwa każdego dnia. Cztery lata to mało i jednocześnie tak dużo czasu.
I o jednym tylko myślę bardzo intensywnie, że marzy mi się (i wiem, że TAM będzie to bardzo realne), żeby z autorami tych ciepłych słów, z tymi co na nas czekali, co kibicowali, co może nie dowierzali, co byli z nami myślami ciepłymi i stęsknionymi... żeby usiąść z nimi, razem i z każdym z osobna, w cieniu jabłoni, na schodach, albo na ławce i zatopić się w tej nowej przestrzeni, delektować się dobrym trunkiem, wdychać powietrze i gadać, śmiać się, opowiadać, słuchać, milczeć... i nie patrzeć na czas, że coś nas goni, że coś trzeba, że gdzieś się nam spieszy, że autobus, że impreza, że ktoś czeka... tylko być i nie kontrolować zachodu a może i wschodu słońca. Marzy mi się.