wolna sobota czyli o wolnym podróżowaniu

Przy budowie czy remoncie domu można się zajechać. Można się tak dać pochłonąć swoim marzeniom, że przeistoczą się one zupełnie poza naszą kontrolą, w ciężką harówkę, której cel przestanie być tym, który przyświecał na samym początku. Oby szybciej, oby rychlej do celu, każda minuta poświęcona realizacji temu, co postanowione. I nie dotyczy to tylko domu. Tak można się zapętlić w każdej pracy i nie zauważyć tego przez bardzo długi czas. A po tym czasie widać już tylko bolesne skutki i co z tego że dom stoi piękny skoro fundamenty we własnym życiu mocno podkopane. Zwali się na łeb jak nic... tylko czekać. 

Dlatego nauczeni doświadczeniem, otoczeni opieką najmądrzejszych z mądrych, inteligentnych i przyjaznych ludzi, przekazujemy dalej ten komunikat, tym co mogą wpaść niechybnie w tę niebezpieczną pętlę. 

Budowa budową a życie toczy się dalej. Zatem od jakiegoś czasu robimy sobie wolne soboty, coby pożyć chwilowo bez domu, bez problemów konstrukcyjnych na karku, bez wiór w JEGO włosach, bez oparów kuchennych w moich nozdrzach. Tak dla czystości duchowej, tak dla nabrania dystansu, tak dla poznania krain nowych a przecież sąsiadujących z naszymi bezpośrednio. 

Jakiś czas temu pisałam tu chyba nawet o lekturze niezwykle mądrej "O wolnym podróżowaniu", która traktuje głównie o tym, że aby przeżyć wielką przygodę i niezapomnianą podróż wcale nie trzeba jechać na drugi koniec świata. Czasami za rogiem naszego domu czekają tak niesamowite przeżycia i emocje, że nikomu się o tym nawet nie śniło. Wystarczy tylko umieć patrzeć, przyglądać się światu, czasem kucnąć (jak to radzi Stasiuk) czasem spojrzeć w górę albo zmienić dystans z jakim patrzymy na świat. Uprawiam takie podróżowanie od jakiegoś czasu a książka była miłym potwierdzeniem, że nie odkrywam dzięki niej żadnej Ameryki. 

Teraz, gdy w okolicy opadły już całkiem liście, okazuje się, że krajobraz uległ znaczącej zmianie. Nagle za drzewami pojawiły się nowe obrazy. Gdzieś tam ukazała swe oblicze rozpadająca się chata, tam znów widać polankę, która latem skrywa się za koroną liściastych drzew. Koloryt także jest zmieniony. Dominują piękne szarości, grafity, głębokie zielenie i wyblakłe żółcie. Czasem tylko niezgrabnie wybrana dachówka tego czy owego gospodarza burzy ten naturalny stan rzeczy ale oko me potrafi już to jakoś odrzucać, nie kodować. Pewnych rzeczy zmienić się nie da i trzeba umieć je rozpoznawać. 

Dziś leżę sobie pod kocem w zaciszu naszej chałupki drewnianej. Za kredensem szura i drapie zaprzyjaźniona już mysz. Dziura w tylnej ściance mebla została zaklejona i biedne stworzonko próbuje się tam zapewne ponownie dostać. Niuniol przystawiał się wczoraj do zapolowania na gryzonia ale póki co mysz była szybsza. Zniknęła w czeluściach naszych przedmiotów i tyle ją widzieliśmy. 

W radiowej rozgłośni miłe dźwięki z filmów m.in,Almodovara, Wong Kar - Wai`a i Polańskiego. ON z Bronkiem na spacerze w górach a ja wspominam wczorajszą wycieczkę do miasta jakby hm... z innej bajki? :-)

Za naszymi górami jest miłe miasteczko o nazwie Bardejów. W piątek rzuciłam hasło "Jedźmy!" no i pojechaliśmy. 

Po drodze szalało słońce na zmianę z mgłami i chmurami otulającymi szczyty wzgórz. 

A potem wjechaliśmy do słowackiej krainy, którą darzę wielką sympatią. Za co? Za czystość. Czystość architektoniczną, za brak wszechobecnych banerów informujących o różnych usługach, które to można przecież załatwić zwykłymi szyldami, a których obecność w naszym kraju niestety wygasła. 

To nic, że spóźniliśmy się dosłownie o minut parę do bazyliki mniejszej, która figuruje na liście UNESCO, to nic że zmrok był już blisko, to nic że na rynku był jarmark bożonarodzeniowy, na którym w zasadzie nikogo nie było. Miasteczko było wyludnione i z tego co wiemy to nie przypadek. W Bardejowie ponoć jest tak zazwyczaj. Ale to chyba atut tego miejsca. Można się poszlajać po uliczkach z zadbanymi kamieniczkami ale bez zadęcia. Wielki rynek, wraz z dominującą bazyliką oraz pięknie odrestaurowanym ratuszem, który obecnie pełni funkcję muzeum. W granicach starówki jest też dzielnica żydowska. Synagoga jest obecnie także odrestaurowywana. Ale te wszystkie zabytkowe atrakcje nie są aż tak ważne jak to, że to miasteczko zaraz po wejściu w rejon starówki staje się po prostu jakby nasze. Człowiek chciałby (oczywiście pod warunkiem, że nie ma innych planów na życie) od razu stać się częścią społeczności, która jest gospodarzem takiego miejsca. Domki jak z bajki, okienka krasnoludkowe, choinka świąteczna skromnie udekorowana niebieskimi lampkami. Tylko śniegu brak. 

Spontaniczne wejście do wyludnionej oczywiście restauracji, gdzie degustowaliśmy knedle ze śliwkami z masełkiem i posypane kakao. Miód w gębie.

A po stronie polskiej przywitała nas ponownie gęsta mgła. To lubię.

Dobrego tygodnia Wam życzymy i nie ganiajcie za mocno przed świętami. Po co? 

że to niby zachowanie karygodne jest

Tak ostatnio usłyszałam od mojej Matki Chrzestnej. Że nie piszę, że się lenię i że nie daję znać co u nas, jakie nowości itepe itede. No to się biorę do roboty choć szczerze powiedziawszy to właśnie pisząc te słowa od roboty fizyczno-umysłowej chwilowo wypoczywam. A dzieje się u nas nie mało.

Po pierwsze rój dobrych... gdzie tam.... najlepszych!!! Aniołów zleciał się nad nasze głowy i to one sprawiły, że nam się nie nudzi, emocje nie chcą opadać. O szczegółach pisać na razie nie będę bo na nie przyjdzie jeszcze pora. Ale generalnie bajka jakaś totalnie inna nam się wydarza choć w sumie to ciąg dalszy cały czas tej samej historii. Tyle że stwory baśniowe stoją na naszej drodze a takie sprawy nawet nam się nie śniły. Mam wrażenie, że codziennie o świcie wychodzą z mgieł wszechobecnych i przemieszczających się po naszej krainie. Potem mgły te opadają a baśniowe ludki nadal są koło nas a raczej... my koło nich i tak się toczy ta grudniowa historia, której koniec mam nadzieję będzie szczęśliwy a tak naprawdę to mam na myśli szczęśliwy początek. Tak to właśnie jest u nas wesoło ;)

Namieszałam? No raczej. Ale chwilowo palec przyciskam do ust i nic więcej z nich nie wyjdzie już.

Ponadto działają u nas chłopaki robotne i chętne. ON ma dwóch pomocników, dzięki którym prace w chacie naszej nabrały szalonego tempa. Ja sobie pod choinkę zażyczyłam od Mikołaja wykończoną łazienkę z prysznicem zatem budowniczy uwijają się jak mogą. A z prac wykonanych już to: poddasze ocieplone i wyciszone, podłogi na poddaszu ułożone, dziury przez które do dzisiaj wiał jeszcze wiatr poutykane, łazienka na dole "prawie" gotowa, schody czekają na gotowy projekt, który ostatecznie ułoży się w JEGO głowie.

Piec działa aż huczy jak szalony. Co prawda ON jest z nim bardziej za pan brat niż ja ale ciepło jest a ponieważ od dziś dziury poutykane to drzwi od kuchni wreszcie otwarte i rakietowiec grzeje cały parter. Dopiero codzienna egzystencja w drewnianym domu z bali pozwala poczuć jaki to ciepły dom. Sam piec też swoje robi bowiem raz dobrze napalony wieczorem, tli się jeszcze przez noc a potem przez cały dzień aż do zmierzchu nie trzeba palić wcale. Fakt, za oknem też jakoś straszliwie zimno nie jest ale piękne jest to, że poranki są ciepłe i człek nie musi się zrywać o świcie żeby napalić i rozgrzać dom. A byliśmy straszeni przez doświadczonych, że tak może być a w zasadzie, że będzie. Ławka kocia jest ciepła prawie zawsze a momentami pali Niuniola w cztery litery i ten musi się przenosić na gołe dechy celem ochłodzenia się.

Robót przedświątecznych u nas brak. Pierwszy raz od lat nie ma nawet kalendarza adwentowego ale widocznie taki rok nam pisany. Dzieją się za to inne dziwy magiczne i też jest dobrze. Ozdób też nie ma i nie wiem doprawdy czy będą. Wolne chwile wolimy jednak wykorzystywać na bycie razem i na ... krojenie pigwy zaległej, z której powstają hektolitry nalewki i marmolady.

No a to "bycie razem" to praca ważna i potrzebna i nie zaniechajcie tego bo stan taki grozi zawaleniem.

Tymczasem parę fot z naszego grudniowego grajdołka:-)

to COŚ co dają nam ONE

Gdy pojawiła się perspektywa samotności w samotni od razu wiedziałam, że oprócz towarzysza Niuniola muszę mieć koło siebie innego jeszcze czworonoga a mianowicie psa.

Gdy miałam lat 8 mama przyprowadziła do domu pieska, który przybłąkał się do niej do pracy w samym centrum Warszawy. Uznając, że jestem już na tyle duża i .... odpowiedzialna, że dam radę... wzięła i poszła w godzinach pracy po smycz i zabrała psa do domu. W sumie powinnam być wdzięczna za tę kolejność bo to zazwyczaj dzieci proszę o zwierzątko a rodzice zazwyczaj szukają sposobu jak tego uniknąć. U mnie na szczęście mama od dziecka była psiarą i tak zostało Jej do dziś.

Ja zawsze chciałam żeby mój pies miał na imię Cypis. Nie wiem skąd mi się to wzięło ale bardzo chciałam. Jednak gdy tylko nadałam nowemu kompanowi owo imię, pies wyskoczył na balkon i ostro obszczekał naszego sąsiada, którego balkon znajdował się pod drugiej stronie przepierzenia. No i sąsiad zapytawszy jak pies ma na imię, odpowiedział, że do niego to raczej pasuje Rumcajs bo taki z niego rozbójnik. No i został Rumcajsem do końca swoich dni bo w istocie rozrabiaką był jakich mało. Szczekał na wszystko i wszystkich. Z ludzi z zewnątrz, z tego co pamiętam akceptował jedynie moją chrzestną matkę, przyjaciółkę mojej mamy oraz moją jedną koleżankę z liceum (czyli dopiero wiele wiele lat później). Podczas wizyt innych gości Rumcajs zamykany był w ... łazience bo mieszkaliśmy wtedy w kawalerce.

Rumek już na samym wstępie nie był psem idealnym. Zniszczył nam kilka par butów, pogryzł parę książek (ale wtedy nie przepadałam za czytaniem więc spłynęło to po mnie), podrapał wyszarpany przez mamę ze szpon komunizmu, rumuński czy też węgierski komplet wypoczynkowy, gryzł systematycznie kolejne swoje koszyki wiklinowe, które stanowiły jego leżankę ALE był przekochanym towarzyszem naszego rodzinnego życia i jego lisią mordkę będę pamiętać do końca życia. Jeździł z nami na wakacje. Nie przypominam sobie żeby kiedykolwiek był dla nas kulą u nogi choć wiadomo, że mogło być łatwiej ale nie było.
Największą metamorfozę w temacie Rumcajsa przeszedł chyba mój tata, który wcześniej jakoś za psem niekoniecznie optował i jego pojawienie się w domu przyjął na spokojnie choć bez entuzjazmu. W kolejnych latach wspólnego życia z Rumcajsem, tata przeobraził się wręcz w miłośnika psów a spacery z nim wspomina z nutką sentymentu do dziś. Rumek był znajdą, najprawdopodobniej skrzywdzoną przez los, czyli przez ludzi i trauma, jaka towarzyszyła mu przez całe życie, była również naszą traumą, którą znosiliśmy w imię miłości dla tego zwierzaka. Można śmiało użyć stwierdzenia, że wychowałam się z Rumcajsem i wiele empatii oraz szacunku dla zwierząt zawdzięczam właśnie jemu. Gdy odszedł, żałoba była wielka i trudna.

Przez dwa lata nie umiałam podjąć decyzji o nowym psie a ponieważ mój tryb życia był w owym okresie, że tak powiem... intensywny, po pewnym czasie zdecydowałam się na kota i tym kocurem był kolejny wielki przyjaciel Bambo. Bambo był królem, spokojnym kocurem, który wydawałoby się widzi i wie więcej niż my. O Bambo było wiele już na tym blogu więc ograniczę się do stwierdzenia, że wprowadził mnie on w świat koci i wszystko co wiem o kotach wiem dzięki niemu. Chociaż nie... nie można tu pominąć roli Pani Hani - Sąsiadki z bloku, która to koty kocha miłością wielką a naszego Bambo chciała pewnego dnia nawet ode mnie wydzierżawić bo faktycznie spędzał więcej czasu u Niej niż u mnie. Ja... szalona, rozpędzona, towarzyska i zaimprezowana często do bólu, żyłam długo ze świadomością, że koty to indywidualiści i nie potrzebują tak bardzo obecności człowieka jak psy, więc siedział Bambo często sam w domu. Do chwili gdy zapoznał się z Panią Hanią przez przepierzenie balkonu (tym razem z drugiej strony). Jednym słowem umiał się urządzić. A Sąsiadka poświęcała Bambo wiele czasu, więc przyszedł moment, że wolał być u Niej niż u mnie. To mnie nieco otrzeźwiło. I nauczyło wiele na przyszłość a skorzystał na tym baaardzoooo kolejny przyjaciel a mianowicie Niuniol, którego matką chrzestną jak wiadomo jest Megi i która wreszcie Niuniola minionego lata poznała bo do tej pory wirtualną matką była, jak na blogowe życie przystało. Niuniolek jest moim kocim oczkiem w głowie, ma swoje miejsce w łóżku i jestem w stanie dla niego spać w nie do końca wygodnej pozycji, byle jemu było wygodnie. Jest mniejszy od Bambo ale jakimś cudem miejsca do spania potrzebuje więcej niż jego poprzednik. Uwielbiam jego spokój, spojrzenia, reakcje, pozycje w trakcie spania podczas całego dnia. Wystarczy spojrzeć na to rude futerko i nawet zachmurzony dzień nabiera promieni słońca. Jest wielką wartością w naszym życiu i wierzę mocno, że oprócz Megi palce w tym maczał również Bambo z zaświatów bo prosiliśmy go o wskazanie odpowiedniego kota na jego miejsce.

Dziś kolejnym przyjacielem jest Bronek, Bronisław, Bronuś, który jest podczas tej mojej samotnej przygody wspaniałym towarzyszem i rozbrajającym dowcipnisiem, który autentycznie potrafi się uśmiechać. Ogromnym wyróżnieniem dla mnie jest fakt, że po tak krótkim czasie jest już do mnie niezwykle przywiązany a każde rozstanie wiąże się z jego smutkiem na twarzy. Tak, bo zwierzęta mają twarze, z których można wyczytać bardzo wiele, jeśli tylko jesteśmy uważnymi obserwatorami i jestem pewna, że każdy kto ma za przyjaciela jakiegoś zwierzaka, przyzna mi rację.

Bronuś jest ze mną wszędzie. Gdy czytam na łóżku on leży obok, gdy przesiadam się do stołu, on grzeje moje stopy, gdy robię coś w kuchni, siada przy mnie, a najbardziej uwielbia prace na zewnątrz i czas, który możemy dzielić razem na spacerze. Zerkam na niego podczas wieczornej lektury i patrzę jak biegnie przez sen, jak mlaszcze, jak sapie i popiskuje. Niech mi ktoś powie, że zwierzęta nie śnią. Niuniol odkąd pojawił się Bronek ma na twarzy komiczny wyraz pt "jeszcze tu jesteś?", "naprawdę nie wiem co ona w Tobie widzi", "Dżizas co za gość, jak można tak szaleć, skakać i jarać się na myśl o spacerze, zero opanowania, dramat!!!" Sarkazm i ironia nie opuszczają Niuniola i mimo iż chłopaki raczej przyjaciółmi nie są (choć Bronek podejmuje próby ale z uwagi na te okazywane emocje, chyba nie ma szans) to jednak żyją w ogólnej zgodzie i śpią w odległości 0,5 m od siebie, co też mnie mocno wzrusza.

Są ludzie, którzy twierdzą, że nie lubią zwierząt, że nie potrzebują psów ani kotów w domu, że śmierdzi, że kupy trzeba zbierać, że kłaki fruwają, że .... no minusów można znaleźć naprawdę moc... Ja jednak uważam, że taka postawa ma głównie miejsce poprzez brak znajomości emocji, jakie towarzyszą podczas życia ze zwierzakiem pod jednym dachem. My ludzie dajemy im schronienie, poczucie bezpieczeństwa, karmimy ale wiem, że ona dają nam znacznie więcej i że te wszystkie powiedzmy "trudy" są na co dzień kompletnie niezauważalne. W nocy muszę wstawać żeby wypuścić kota na dwór a potem po około 2h z powrotem go wpuścić. Czasem takie akcje są dwie. Jasne, że ciepło kołdry nie wypuszcza mnie tak łatwo i że staram się przeczekać ten nerwowy moment biegania Niuniola po podłodze ale w końcu wstaję i jestem wdzięczna za to, że go mam i że mogę wstać i dać mu możliwość obcowania z przyrodą w nocy lub o świcie, wtedy gdy wzywają go natura i instynkt. Nie mam z tym problemu. Nie złoszczę się. Jest moim kumplem z całym tym ekwipunkiem, który dotyczy kota... i psa. Koniec. Kropka.

to był kaaaawaaaał kota

Bronek, udający że śpi na kwadratowej poduszce, która spadła z krzesła - i co dziwne, zmieścił się na niej... no prawie

Rumcajsa musicie sobie wyobrazić bo on na błonach klisz takich od aparatów analogowych, spoczywa gdzieś w czeluściach kartonów. Kiedyś Wam go pokażę!

polecam choć sama iść nie mogę

Dziś inaczej, dziś kulturalnie. Mam do polecenia dwa ciekawe wydarzenia.
Jedno w Warszawie, a mianowicie spotkanie z Danutą Szaflarską w Teatrze Żydowskim. Coś mi mówi, że będzie ciekawie i to niezwykle. Idźcie bo dla Pani Danuty warto.

Znacie Panią Danutę w tym filmie? :-)))

a tutaj zaproszenie

Natomiast u nas lokalnie w najbliższą sobotę 21 listopada odbędzie się pierwszy I Festiwal Autorskiej Łemkowskiej Twórczości. Szkoda, że tylko jeden dzień i szkoda, że w konkursie tylko 6 wykonawców ale to jednak dość niszowa oferta. Jednak wydaje się, że może być niezwykle ciekawie.

Takie dźwięki będą

Żałuję, że nie możemy być na tym festiwalu ale nas gna w tym czasie na Wybrzeże. I też będzie kulturalnie z muzyką poważna w roli głównej.  

przeczekanie

Samotność w samotni dobiega końca. Cieszę się i nie bo wszystko ma swoje plusy ale jednak radość absolutnie dominuje i doczekać się nie mogę chwili gdy On stanie w drzwiach ponownie. Samotne dni w samotni dały mi wiele pokory, zgłębienia kwestii niezgłębionych, posmakowania tego, co wcześniej nie było degustowane w moim życiu. Nabrałam więcej dystansu do życia, do tego, że jestem małym ludkiem na tym świecie i że niekoniecznie napinanie się i reagowanie wprost na różne wydarzenia to najlepsze wyjście. Sprawy drugorzędne nagle nimi się stały i staram się aby nie wypierały spraw pierwszorzędnych. Uczę się głęboko oddychać i przeczekiwać - tak.... PRZECZEKIWAĆ. To jest idealny lek na troski, na smutki, na chwilowe niepowodzenia. Przeczekanie to danie sobie czasu na to aż opadną emocje nie tylko nasze ale i innych, znikną dziwne uprzedzenia, ktoś zapomni albo zwyczajnie zaakceptuje. To dla mnie duży krok naprzód. 

Minione dni uświadomiły mi ponownie, że jestem jednak zwierzęciem stadnym i że każdy z nas jest. A jeśli ktoś jest z wyboru całe życie samotnikiem, to z pewnością wynika to z pewnych nieprawidłowości w różnych sferach, które z czasem przeistaczają się w normalność. Przyzwyczajamy się do bycia samemu ze sobą i po czasie nie pozostaje nam nic innego jak przyznać się, że jest nam tak po prostu dobrze. A potem wszelka obecność innych osób kojarzy się tylko z zakłóceniem ładu, jaki zapanował w naszym samotnym świecie, a nie jego uzupełnienie. 

Ja wierzę, że ogólnie jesteśmy stworzeniami, które naturalnie i bez skrzywień w osobowości mogą przetrwać jedynie razem, wspólnie, w interakcji, z uśmiechem, rozmową i refleksją, z hałasem, który powodują dzieci, z rozgardiaszem przy stole, z nocnymi rozmowami o życiu. Goście potwierdzają to zawsze choć nie ukrywam, że zaszywając się w swoim świecie odczuwam pewnego rodzaju komfort, że nic nie muszę i wskażcie mi palcem tego, kto nie lubi takiego uczucia. Ale co za dużo... to wiadomo. 

Tymczasem zaokiennie... buki, jawory i jesiony oddały pierwsze skrzypce genialnym modrzewiom, które wydaje się, że właśnie w tej chwili w ogóle ujawniają swoją obecność na świecie. Przez większość czasu skrywają się pod igłami innych iglastych, gdy własnie listopad jest tylko ICH czasem. Zachwycają złotem na lewo i prawo. Szaleństwo totalne. W lesie przy słonecznej pogodzie można doświadczyć deszczu z modrzewiowych igiełek, które strzepywane wiatrem wpadają we wszelkie elementy garderoby. 

co Ty tam w ogóle robisz?

Mnóstwo znajomych oraz rodzina pytają mnie bardzo często "a co ty tam robisz?", "a nie boisz się tak sama??". Wielu śmieje się gdy pokazuję im na skypie moją wannę czyli wielką plastikową balię no a na informację, że żyję bez prysznica reagują albo wymownym milczeniem, które mówi mi wiele albo wyrywa im się krótkie "o Jezu!".
Wiadomo, że każdy ma swój standard życia mniej lub bardziej określony i staram się rozumieć tych wychuchanych, przyzwyczajonych do komfortu. Nie mniej jednak mam osobiście wrażenie, że z mojego punktu widzenia oni coś w życiu tracą. Zaznaczam, że to moja osobista opinia i nikt nie musi się z nią zgadzać.
Przypomina mi się jednak taka sytuacja z przeszłości, kiedy to mój ex wyznał mi, że nigdy nie spał pod namiotem. I w sumie nie powiedział mi tego jako zasygnalizowanie, że chciałby to zrobić, tylko oznajmił to w formie ciekawostki. Ja od razu zareagowałam pomysłem, że "koniecznie trzeba to zmienić" i ku mojemu wielkiemu zdziwieniu on dość mocno się przed tym bronił. Jednak, po paru próbach przekonania go do mojego pomysłu, wreszcie się udało. Żeby było w miarę komfortowo, namiot rozbiliśmy przed domem jego babci, która mieszkała na podwarszawskiej wsi. No i co.... nie będzie w mojej opowieści nic zaskakującego... zażarło jak mało kiedy. Chłopak był w szoku już na samym początku, gdy zerkał sobie leżąc z otwartym przedsionkiem i patrzył gwiazdom w oczy. Efektem tego doświadczenia było dla niego przewartościowanie pewnych utartych i wygodnych kwestii w jego życiu. Potem zaowocowało to wyprawami rowerowymi i jestem pewna, że niezliczoną ilością przeżyć, których zapewne nie zapomni do końca życia.
No i tutaj mam taki swój mały surwiwal, który jednak z mojego punktu widzenia żadnym surwiwalem nie jest. Mam wszystko do życia czego mi potrzeba. Mam ogień w piecu, ciepłą wodę w rurach. Jestem najedzona i napojona. Mam mnóstwo lektur do przeczytania i moooc czasu dla siebie. A to, że prysznica nie biorę codziennie....ba nawet nie kąpię się co drugi dzień, a komu to potrzebne. Mam nawet wrażenie, że moja skóra i cera tylko na tym zyskują.
Jasne, że okupuję ten fajny czas na przykład tęsknotą za Nim ALE oboje jesteśmy pewni, że owa rozłąka jest nam także potrzebna niczym świeże powietrze w zadymionym pomieszczeniu. Pierwszy raz mieszkam tak SAMA SAMA. Zdarzają się takie dni, że poza kilkoma telefonami, odzywam się tylko do Bronka i Niuniola. Gadam z nimi jak najęta i pewnie ktoś, kto popatrzyłby na mnie z boku, miałby niezły ubaw ale to są przecież wspaniali słuchacze.
A do tego jeszcze wracając do tego strachu w samotności. Oswajanie samotności w takich okolicznościach przyrody, szczególnie po zmroku, też jest pewnego rodzaju przekraczaniem własnych ograniczeń, pokonywaniem swoich ukrytych demonów, które w większości są przecież wymysłem naszej wyobraźni. Jasne, że coś tam cholera na górze czasem łazi. Jasne, że odkryłam, że myszy przegryzły nam parę kartonów z popakowanymi jeszcze produktami typu przyprawy, jasne, że czasem słyszę, że to wcale nie myszy tylko np, kot(y) sąsiadki wdrapują się po ścianie i przez otwory do nieocieplonego jeszcze poddasza, ładują się na górę i ... łażą. A ja wtedy (jeśli się obudzę) chwytam kij od szczotki i stukam w sufit, niczym w wierszu o Pawle i Gawle i odstraszam nocnych gości. Ma to swoje plusy, bo często budząc się obserwuję a to piękne cienie rzucające przez księżyc na nasze łąki i pola, a to przed świtem piękne mgły, których bez tych przygód nigdy bym nie ujrzała a dziś w nocy (wcześniej poinformowana przez wiadomości w radiu) szuru buru obudziło mnie około 4:00 i wiedziałam, że nagroda czeka na mnie za oknem. Otóż w ostatnich dniach można obserwować bardzo blisko siebie trzy planety: Wenus, Mars i Jowisz. Oczywiście nie jestem w stanie powiedzieć, która jest która ale co to ma za znaczenie. Magia na niebie jest i dzięki Wam myszy i koty mogę sobie serwować takie widowiska. A jeśli nie mogę nawet potem za bardzo usnąć to przecież jest książka, którą mogę sobie czytać do woli, bo przecież na razie o świcie nikt mi wstawać nie każe. Choć i tak wstaję dość wcześnie bo przecież szkoda dnia.

A na koniec mam ostrą zagwozdkę i proszę o ewentualną pomoc jeśli to możliwe w rozwiązaniu jej. Otóż rozkminiłam już, że śliwy w naszym sadzie to najprawdopodobniej zwykłe węgierki oraz lubaszki. Z lubaszek nie odchodzi pestka, cały opis znaleziony w sieci się zgadza, więc z tym kłopotu nie ma. Gorzej z jabłoniami. Są to zapewne stare odmiany ale do tego zdziczałe i nie umiem ich na 100% zaklasyfikować do odpowiedniej odmiany. Może mądre blogowe głowy coś podpowiedzą.

Zaczynamy: pierwsze jabłoń o ta na pierwszym planie, która jest z pewnością szczepiona bo rodzi dwa zupełnie inne gatunki jabłek.

Z tym, że te zielone, malutkie są mega skarłowaciałe więc pełna krasa tych jabłek to nie jest.

Dalej mamy taki oto kolos wyższy od naszego domu

 

Ej, no jasne, że wszyystkie nasze drzewa kwalifikują się do generalnego przycięcia, potraktowania w miłością i zaangażowaniem. Choć ja osobiście sobie tego przedsięwzięcia na razie nie wyobrażam. No i weź to człowieku zrób dobrze i obetnij to co trzeba a nie to co nie trzeba. I wierzę, że połowa listopada to nie będzie zbyt późno na takie ekwilibrystyki.

No a ten kolos rodzi takie giganty (wielkości konkretnej pomarańczy) choć jest ich mało i spadło też dużo niedorozwiniętych maluchów.

Mamy też jedną papierówkę, która tutaj dojrzewa niezwykle późno

No i wyczytałam, że są pewne odmiany jabłoni nienazwane, więc wcale się nie zdziwię jeśli nasze takie właśnie są. Dodam tylko, że wszystkie są dość twarde (oprócz papierówki rzecz jasna) i całkiem słodkie oraz soczyste, więc to chyba odmiany zimowe.

No i tyle kochani. 

pełnia

Wschodzi, wielki, pękaty, o pomarańczowym odcieniu i przybija swoją potęgą. Kula gigantyczna, unosi się ponad szczytami, oświetlając szczyty buków, świerków i jodeł. A potem sunie po niebie, rozlewając na pola, łąki i lasy swój blask. Wpływa do domostw i próbuje dosięgnąć swymi promieniami nasze sny. 

Można się w niego gapić bez końca, zastanawiając skąd ten majestat się bierze. Godziny mijają a my - maluczcy i tak nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie. Co mądrzejsi pewnie, że znajdą ale nie o takie odpowiedzi tu przecież chodzi.

Ostatnie dni także niezwykle pełne, wypełnione po brzegi, nie ... jeszcze się nie wylewa, ale ogrom tego jest inspirujący, pokrzepiający, po prostu dobry. Dużo pozytywnych ludzi dookoła. Ci co czytają to wiedzą o kogo mi idzie. Bajeczne krainy odwiedzam i co ciekawe, wcale daleko od domu nie muszę się ruszać. Wiele uśmiechów, rozmów moc, kawy aromatyczne, owoce, kwiaty. Pogoda sprzyja, kolory szaleją, ale tak szaleją że nawet nie próbuję przełożyć tego na słowa, bo się nie da. Wystaw żadnych mi nie trzeba, niech chowają się wszelkie galerie, za oknem domowym i samochodowym takie wernisaże, barwy, że najoryginalniejszym impresjonistom się nie śniło. Aż strach bierze co się stanie gdy jednego dnia Ten Z Góry zasłoni nam ten pejzaż, zrzuci listowie i pokryje świat szarością albo bielą. No ale i na nie pewnie musi być miejsce. Przyjmuję wszystko z pokorą. 

Tymczasem napawam się dalej pełnią złocistej jesieni, o której muszę chyba rzec, że jest najpiękniejszą w moim życiu dotychczasowym. 

pejzaż horyzontalny

Rośnie nam pejzaż za pejzażem

Ziemia co chwilę zmienia twarze

Pejzaż zawiły jak poemat

A temat - taki zwykły temat

Pejzaż horyzontalny
Horyzont różny, niebanalny
Człowiek jak stwórca nieobliczalny


Rosną budowle na ugorach
Jest tylko jutro, nie ma wczoraj
Wiatr targa wiechy, coraz nowe
I coraz większa trwa budowa

Pejzaż horyzontalny

Horyzont różny, niebanalny

Człowiek jak stwórca nieobliczalny

Ta rzecz przyciąga jak magnesem

Czasem zatęsknisz do pierzyny

Ale przepadłeś już z kretesem

Rzucisz to wszystko dla tej roboty, jak dla dziewczyny

Pejzaż horyzontalny
Horyzont różny, niebanalny
Człowiek jak stwórca nieobliczalny

Wiesław Dymny