poniedziałek, 29 sierpnia 2016

spacer

Nie samą robotą człek żyje i dla zdrowotności ciała, umysłu i dla higieny psychicznej koniecznością jest po prostu zmiana otoczenia, wędrówka niedzielna, w słońcu, wśród zieleni gór. Czworonogi też kochają wędrowanie i pluski w strumieniu gdy skwar leje się z nieba. Kilka godzin na nogach i od razu czuć jak wraca energia, chęć do dalszych działań w nowo rozpoczynającym się tygodniu. 

Wystarczy odejść od Naszej Polany 20 minut a już wkraczamy na ścieżkę edukacyjną "Gorlickie Pieniny", której start liczymy od północnego brzegu Jeziora Klimkówka. Gdy dopisze słoneczna pogoda, woda jeziora lśni w promieniach słonka. Zaraz jednak zbiornik wodny zniknie nam z oczy bowiem wkraczamy pod górkę na leśną ścieżkę, gdzie bardzo pomysłowo poumieszczane są na drzewach tabliczki z informacjami o nich samych. Nie dość, że obcowanie z ciszą, przyrodą i świeżym powietrzem jest gratis to jeszcze krótki kontakt z literaturą zapewniony, garść informacji dla zdrowia, pole do rozmyślań, czas tylko dla siebie. 







A potem schodzimy ścieżyną wąską na drugą stronę tamy czy jak kto woli zapory i suniemy wolnym krokiem wzdłuż rzeki Ropa do wsi Łosie, która to wieś wyjątkowa na tle innych jest. O jej wyjątkowości zaświadczyć może wspaniała Zagroda Maziarska, którą można zwiedzać ale my jej nie zwiedzaliśmy akurat wczoraj bo znamy już z innych w te rejony, spacerów. Jest też śliczna cerkiewka greckokatolicka. Jednak największe wrażenie robi na nas zabudowa we wsi, gdzie nadal jest wiele pięknych drewnianych domów, ślicznie zachowanych, z zadbanymi ogródkami, gdzie o tej porze roku kwieciem to wszystko się uśmiecha. Pszczółek zastępy starają się w te ostanie pewnie najcieplejsze dni zebrać jak najwięcej zapasów. Wszystko ciche, przyjemne, słychać szmer strumyka, szczekanie psa tylko przerywa na moment ten pełen kontemplacji spacer.
Są jednak też domy zaniedbane, a piękne, stare a z tradycją. Łosie były bowiem wioską na mapie Beskidu Niskiego niezwykle bogatą i rządzącą niejako własnymi prawami. Zatem i domy były większe i lepiej wyposażone, np. w bieżącą wodę. Teraz niektóre już niszczeją a szkoda to wielka bowiem wille to prawdziwe drewniane. Przypominają mi delikatnie te konstancińskie pod Warszawą.










A kwiecie z końcem lata szaleje...








sobota, 27 sierpnia 2016

spełnienie

Dobrze jest tak usiąść sobie wieczorem, przemyśleć, przeanalizować i dojść do wniosku niezbyt trudnego, że w ogólnym rozrachunku to jest BARDZO DOBRZE i że tak miało być. Ogród warzywny daje plony, drzewa w sadzie dającym jednocześnie kojący cień, urodzajne są w owoce.

Jabłka spadają systematycznie na ziemię, śliwy już w blokach startowych. Oj tak... roboty każdego dnia jest sporo. No bo jeszcze te niesforne kurki nonstop rosną w lesie i spokoju uzależnionym od zbieractwa nie dają. Przerabiamy sporo wszystkiego na różne rzeczy i wieczorami czuć w krzyżu lekkie zmęczenie ale przecież wystarczy wyjść przed dom i spojrzeć głęboko gwiazdom w oczy, ujrzeć ich ogrom i wyrazistość a już robi się lepiej zmęczonemu ciału na duszy.
W istocie jest tu dla obserwatorów nieba raj bo oświetlenia sztucznego w zasadzie brak, a gwiezdne światełka wydają się wisieć tuż nad głowami.

Obserwuję też inne zjawiska przyrodnicze. Zdecydowanie więcej u nas ptactwa niż rok temu. Teraz mają śliwkowy i jabłkowy raj. Zdaje się, że najbardziej lubią do nas zaglądać kopciuszki, sójki, kwiczoły oraz pliszki. Mamy też piękne okazy motyli. Rusałka admirał w ilościach szalonych a zdarza się też kraśnik goryszowiec. Człowiek się edukować wciąż musi bo chce wiedzieć przecież z kim na zewnątrz ma do czynienia.

Zachody słońca też są piękną nagrodą na koniec dnia. Bierzemy się wtedy za ręce i spacerując obserwujemy chmury, ich blaski i prześwity. Każdego dnia inny obraz nam się maluje, każdego dnia kompletnie różna sceneria na niebie. Dzień się układa do snu i koi cały świat widokami nieziemskimi. Dobrze zapisać to sobie w pamięci i zerkając ponownie na firmament nieba, samemu szukać ukojenia już we własnym łóżku.

A więc cieszy... cieszy każdy dojrzewający pomidor, poziomka na krzaczku, które z nasionek samodzielnie wyhodowałam. Raduje uśmiechnięta buzia słonecznika, czerwone liście buraka i rachityczne łodygi bobu, z którego udało się jedynie garstkę zdrowych strąków zebrać. Całą resztę robak jakiś zaatakował, pożarło coś... nie wiem co... smacznego, na zdrowie.

No i zwierzaki. Bronuś, Niuniol oraz nowa koleżanka Wolta. Wolta to warszawianka, która przyjechała do nas w czerwcu na wakacje i nadal się wakacjuje. Dobrze jej tu. Rodzina tęskni  za nią ale na razie jeszcze biega po łąkach i obszczekuje miejscowe traktory. Mają chyba się z Bronkiem ku sobie. Swoją drogą uczą się wiele od siebie. Wspólnej zabawy, radości z wielkiego drewnianego kija, który można wywijać, rzucać, skakać przez niego i warczeć.

Gości mamy wspaniałych. Dobrych, pozytywnych, spragnionych ewidentnie nicnierobienia, względnie włóczenia się po łąkach i lasach, wędrowania po wsiach łemkowskich, spać chodzenia prawie z kurami oraz rozmów miłych, dobrych, niezobowiązujących... takich zwyczajnych. Jakie to dobre, że nikt nie pyta "a to gdzie macie telewizor?", że nawet mięsolubni potrafią docenić kuchnię warzywną i wytrwać w niej wiele dni, przyznając że są najedzeni i że było smacznie. Że każdy jakoś odruchowo wieczorem ścisza głos szanując chęć wypoczynku u innych.

Jest dobrze.











 a dla tego kto odpowie jako pierwszy/pierwsza co to na tych ostatnich zdjęciach tak kwitnie na biało mam nagrodę wysyłkową w postaci słoiczka kurek marynowanych. A co ... zróbmy sobie prezent!!!

Ściskam Was wszystkich i dziękuję za wszelkie komentarze, na które chwilowo ciężko mi na bieżąco odpowiadać. Zrozumcie proszę zapracowaną babę ze wsi polskiej. 

wtorek, 9 sierpnia 2016

trzy kolory - NIEBIESKI

Ruszyło. 
Jesteśmy mniej więcej w punkcie, o jakim marzyliśmy. Nasze pokoje są gotowe i już przybywają do nas pierwsi Goście. Chwilowy stres ustąpił miejmy nadzieję, że permanentnemu spokojowi. Jest dobrze. Jest nawet bardzo dobrze, bo w progi Naszej Polany trafiają pozytywnie nastrojone osoby. Ich radość z obcowania tak blisko przyrody udziela się nam na bieżąco. Mam nadzieję, że oni czują się z nami równie dobrze i swobodnie jak my z nimi. Radosne wyprawy do lasu i w góry, jeszcze radośniejsze powroty w progi Naszej Polany, gdzie czekają ciepła strawa, płomień ogniska albo ognia w domowym piecu. Grzybów zapach przypomina niestety o tym, że lato niebawem ustąpi miejsca pierwszym krokom jesieni.  Wieczory już coraz chłodniejsze ale w górach nie to się liczy żeby upały były tylko żeby okoliczności przyrody zapierały dech w piersiach. Jeleń nam ostatnio przebiegł przez łąkę sąsiadów podczas śniadania więc to tylko potwierdza fakt, że telewizor to rzecz zbyteczna. Wystarczy uważnie zerknąć przez okno.
Tu się orlik drze, tam kruk przecina powietrze szelestem skrzydeł, zaraz sarna łąką się przechadza. 
Oferujemy naszą gościnę i pokoje, które miejmy nadzieję, że spełniają oczekiwania. 
Dajemy Wam ciszę, która jest częścią naszej codzienności. Z naszej strony to tyle. Resztę weźcie sobie sami. Beskid Niski jest dla Was. Czeka na Wasze wędrówki, na uśmiech i kontemplacje. Spokoje szlaki, gdzie turystów jest nadal niewielu, czekają na tych co docenią te prawie bezdroża, gdzie łopianowe liście mogą spokojnie służyć za parasol, aromat mięty jest wszechobecny, strumyki przecinają trasy, czasem zabłoci się solidnie but ale potem... życie po prostu lepiej smakuje. 

Tymczasem przedstawiamy Wam pokój NIEBIESKI, zwrócony swymi oczami na zachód. 









Jedyne czego nam obecnie brak to wolnego czasu. Z tym, że nie jest to dla nas zaskoczenie bo liczyliśmy się z taką sytuacją :-), więc nie dziwi nas to zupełnie. Ogarniamy jednak i ten temat, próbując znaleźć dla siebie choć chwilę każdego dnia. 

A u nas takie okoliczności przyrody. Ogród się rozrasta. Co prawda błędy ogrodnicze widać na odległość ale plony są a to cieszy każdego dnia, szczególnie podczas przygotowywania strawy dla Gości. 



















A przy okazji informujemy, że tak zwanym międzyczasie zmieniliśmy stan cywilny :-) O i takie klocki.