sobota, 30 kwietnia 2011

trema

Mam tremę. Cholera no normalnie mam tremę. Dawno nie szłam "pierwszy" dzień do pracy. No i do tego jeszcze w obcym kraju, w którym mówią do mnie w obcym języku. Oczywiście czuję podskórnie, że pierwsze trudne chwile miną bezpowrotnie, jednak nie mam wpływu na fakt, że zżera mnie od środka lekki nerw i tyle. Myślałam o tym dzisiaj wiele razy mimo cudnej wycieczki, jaką razem odbyliśmy. 44 km przejechane nie były w stanie zagłuszyć we mnie tego strachu. Teraz przed pójściem spać też nerwowo patrzę na zegarek i odliczam ile godzin zostało do przekroczenia progu wspólnego zakładu pracy: mojego i JEGO. :-) Zaraz kładę się do łóżeczka z książką a oto jeszcze foty z wyprawy rowerowej. Nie wiem kiedy trafi nam się taka kolejna przyjemność.
Rzepak kwitnie jak szalony
 Kasztanowiec pragnie mu dorównać i nieźle mu to wychodzi
 Klasyczna niemiecka zabudowa
 Dekoracje

 Dom czyli Katedra w Wetzlar
 Park

 Rzutem oka na Wetzlar z lotu ptaka

 No i zakwitły poziomki
 A tej werando - klatki schodowej nie mogłam sobie odmówić. Absolutnie kapitalne.
 Takimi tunelami z liści prowadził mnie ON.
 No i na koniec w nagrodę pyszności :-)


piątek, 29 kwietnia 2011

ostatnie chwile wolności

Pojutrze rozpoczynamy pracę w Niemczech. Ciekawa jestem jak wielu jest Polaków, którym udało się zgodnie z tą datą zacząć nową pracę u sąsiadów zza zachodniej granicy. Dziś dopełniliśmy ostatnich formalności tzn. Paweł otrzymał wreszcie coś na kształt niemieckiego NIPu a oboje staliśmy się posiadaczami kont w niemieckim banku. Ja upoważniłam JEGO do swego konta a ON mnie. :-) Fajnie nie? :-)
Poza tym zakupiłam sobie dziś dwie białe koszule + dwie pary czarnych spodni bowiem jest to strój w jakim rozpocznę niemiecki Arbeit. Ogólnie strrrasznie się cieszę na pracę w restauracji bowiem praca w gastronomii nie jest mi obca. Przepracowałam w tej branży w stolicy z 5 lat i nie ukrywam, że były to jedne z najlepszych moich lat pracy. Zdarzyło mi się też chodzić z tacą między ludźmi w moim ukochanym Wielkim Jabłku dlatego bardzo ciekawa jestem atmosfery wśród niemieckich "podajników" bo tak w polskim żargonie nazywa się kelnerów. Ta praca nigdy nie jest nudna. Bywa męcząca i niekończąca się, jednak  nudna nigdy. Oby i knajpa na niemieckiej wsi okazała się pełna wrażeń i kulinarnych przeżyć, bowiem nie wspominałam chyba jeszcze, że mamy oboje zapewnione wyżywienie i picie. Jest to oczywiste w pracy w knajpie ale tak tylko wspominam dla niewtajemniczonych.
Odkrywamy poza tym coraz bardziej miasto, które z nami sąsiaduje a mianowicie Giessen. Oprócz fajnych sklepików Second Hand odkrywamy świetne sklepy ogrodnicze, w których kuszą nas cudne rośliny, które sadzimy w naszej wyobraźni w ogrodzie, który jeszcze nie istnieje. Są fajne kawiarenki. Wiemy już gdzie sprzedają zabójcze lody oraz że Ogród Botaniczny, w którym byliśmy już ze dwa tygodnie temu jest najstarszym w Niemczech oraz że w tym mieście pochowany jest Wilhelm Roentgen - laureat nagrody Nobla. :-)
Jutro wybieramy się rowerowo do drugiego sąsiedniego miasteczka - Wetzlar. Tam oprócz cudnych zabytków, pięknego krajobrazu i wspaniałej architektury znajduje się fabryka aparatów Leica. ON marzy o tym żeby się tam znaleźć. :-) Zatem zrobimy wszystko aby jutro owo marzenie się spełniło. Dodatkowo o 17:30 mam jeszcze jedną rozmowę w sprawie pracy. Jest ona efektem mojej wysyłki mailowej i mimo iż pracę już mam, to nie zaszkodzi wybrać się tak dla wprawy i ze zwykłej ludzkiej ciekawości na dodatkową rozmowę w mowie jeszcze mi dość obcej.
Pozdrawiamy i jutro pewnie wpadnie parę fot.
 
 

środa, 27 kwietnia 2011

zainaugurujemy otwarcie rynku dla Polaków w Niemczech

Okazuje się, że oboje mamy szczęście. Nie tylko ON od pierwszego ma pracę ale i ja ją mam. Co więcej! Będziemy pracować w tej samej knajpie tylko na różnych stanowiskach. :-) Do tej pory nie mogę w to uwierzyć i chyba uwierzę dopiero jak minie pierwszy dzień pracy i to o czym teraz piszę stanie się realne. 6 dni pracy w tygodniu. W ciągu dnia od 14:00 do 17:00 jest przerwa. :-) Jeszcze na razie nie wiemy jak rozegrać fakt, że jesteśmy parą /bo bezpieczniej byłoby się do tego nie przyznawać/ ale wydaje mi się, że średnio inteligentny Niemiec jest w stanie rozkminić to dość szybko nawet jak nie będziemy się do siebie odzywać. Jednak tę kwestię pozostawiamy bo rozpracowania samemu życiu i nie zamierzamy się tym przejmować. A póki co jutro idę na jeszcze jedną rozmowę - tym razem do hotelu, do którego dziś wysłałam CV. Się ruszyło i w zasadzie powinnam anulować poprzedni dołujący wpis ale jest on częścią mnie samej, naszego życia i prób na które nas ono wystawia.

:-(

Nie najlepszy mam dziś dzień. Zaczyna mi doskwierać brak pracy. Oczywiście tłumaczę sobie, że przecież dopiero minęły 3 tygodnie jak tu jesteśmy i wcale nie wiedzie nam się źle ale jednak brak perspektyw w najbliższym czasie na solidne wyjście z domu w celu produktywnym podcina mi lekko skrzydła. Potrzebuję bowiem pracy na pełen etat ze wszelkimi świadczeniami. Wysłałam już 60 maili z CV do pobliskich i nawet jeszcze dalszych restauracji i hoteli bo to może stać się ponownie moją branżą w tym kraju ale na razie nie mam odzewu. Nic nie dzieje się od razu i natychmiast, wiem to i nie trzeba mnie uświadamiać, jednak stan ducha mam taki a nie inny i dlatego wywalam na światło dzienne moje smutki.
Ok. 18:00 jadę zawieźć jeszcze CV do tej samej knajpy, w której pracę od 1 maja dostał ON, bo dziś ponownie ukazało się ogłoszenie na stanowisko tym razem kelnerskie. Nie wiem jednak jak sobie poradzę z niemieckim, który na razie jest naprawdę na mało zadowalającym poziomie. Może stanowisko kelnerki to na razie zbyt wysokie progi jak na mnie ale kto nie zaczyna od wysokich lotów ten nie ma gdzie spadać. No bo przecież nie będę szła na rozmowę z tłumaczem z postaci mamy. Najwyżej wyprowadzi mnie koleś z błędu i ukierunkuje. Oby tylko nie zdołował. No i chyba właśnie tego się obawiam... doła. Tego nie czuję już od lat. Nie wiem co to jest i wolałabym nie wracać do podobnych stanów już nigdy. Dlatego chyba zaraz zbiorę się w sobie i powiem, że na dziś to może już wystarczy i przekonam samą siebie, że człek bez pracy też ma prawo do odrobiny świeżego powietrza i sobie napowietrzę mój ospały od komputera mózg. A co?!
A wieczorem czeka na nas chłodny pyszny ....

poniedziałek, 25 kwietnia 2011

Biała Masajka ze mną od paru dni

Ponieważ póki nie mam pracy nauka niemieckiego idzie mi jak krew z nosa i raczej skupiam się na rozmowach i zapamiętywaniu słów z codziennego słuchania, to wbrew oczekiwaniom mojej mamy i JEGO sporo tutaj czytam, po polsku niestety bom sobie przywiozła parę zaległych lektur do nadrobienia. Jedną z nich jest kupiona dość spontanicznie już przy samej granicy polsko-czeskiej książka "Historia Białej Masajki" - jest to historia Szwajcarki, która w latach 80-tych jako turystka, która spędziła wakacje w Kenii i tam też zakochała się w Masaju, zdecydowała przeprowadzić się do buszu aby żyć jak jedna z jego plemienia Samburu. Nie jest to żadna wybitna literatura ale porwała mnie sama historia od początku lektury i nadal trzyma. Może dlatego, że bohaterka Corinne jest odważna, że postawiła wszystko w swoim życiu na jedną kartę i jej się udało. Że dała z siebie wszystko aby żyć jak jedna z nich czyli jak Masajka i na tyle na ile miała sił ciągnęła to trudne dla Europejki życie. Następnie musiała podjąć trudną dla samej siebie decyzję i z powodu ogromnych różnic kulturowych różniących ją z jej mężem, wróciła do ojczyzny. Z Masajem ma córkę - dziś już dorosłą kobietę. Jeszcze nie skończyłam lektury ale polecam wszystkim, którzy lubią prawdziwe historie, niebanalne i okraszone dozą romantyzmu. Książka dodaje siły oraz wiary w nietuzinkowe pomysły na własne życie. Pozwala także wierzyć w swoje przeznaczenie i podążać za głosem serca. Że tak zacytuję mego serdecznego kolegę "trza się kierować ideą pierwszej myśli" .



Tym kierowała się w swoim młodym jeszcze wtedy życiu Corinne. Nawet mały cytat  od niej mam "... jedna określona sekunda może rozstrzygnąć o całym życiu i nagle wszystko zaczyna zmierzać w zupełnie inną stronę. Trzeba mieć tylko odwagę żeby do tego dopuścić"

Jakoś tak nieskromnie utożsamiam się z tymi słowami bo faktycznie jedna sekunda sprawiła tak naprawdę, że jesteśmy tutaj gdzie obecnie jesteśmy i nie potrafię jej sobie tak fizycznie uświadomić ale głęboko duchowo jest cały czas blisko mnie.   

niedziela, 24 kwietnia 2011

a jednak jest miło :-)

Poranne wielkanocne śniadanko minęło jednak w rodzinnej i ciepłej atmosferze. Słońce przypieka mocno od rana i ciężko panującą u nas aurę nazwać wiosną. Lato przyszło, wszystko już wyszło, urosło i się rozwinęło. Cała okolica pogrążona jest w żywej, bijącej po oczach żółci, która to pochodzi od ostro już kwitnącego rzepaku. Po świątecznym myciu okien nie ma śladu bo na ich przezroczystej powierzchni osiadł żółty pyłek i w zasadzie pyłkiem tym pokryta jest cała wioska, łącznie z samochodami. Tego jeszcze w moim życiu nie było.
No ale do rzeczy. Dziś świątecznie udaliśmy się na wycieczkę w plener to Parku Zwierząt. Najpierw był to park ptaków, gdzie podziwialiśmy znajome i mniej znajome skrzydlate stworzonka a potem udaliśmy się do lasu, gdzie można oglądać całkiem z bliska mieszkańców lasu: sarny, jelenie, muflony, kozice, dziki i malutkie ich potomstwo. To co mnie tu już dawno urzekło to sposób w jaki jest taki park zorganizowany. Każdy detal z jednej strony nie ingerujący w spacer i w przyrodę a z drugiej wszystko wspaniale edukacyjne nie tylko dla dzieci ale i dla dorosłych. Pokazane np. prawdziwe /oczywiście nieczynne już/ wnętrze dziupli-gniazda dzikich pszczół, które sprytnie podświetlone małą żaróweczką można oglądać i dowiedzieć się jak to tam sobie pszczółki żyją. Podczas spaceru można też nauczyć się rozpoznawać pnie poszczególnych drzew, dowiedzieć się o ekosystemie leśnym a przy okazji karmić na wpół dziką na wpół oswojoną zwierzynę. Nie jestem zwolenniczką instytucji pt. ZOO i dla mnie niezmiernie ważny jest fakt, że TierPark wcale owego ZOO nie przypomina. Wszystko zorganizowane jest w naturalnym miejscu życia tych zwierząt a nawet jeśli papugi w Parku Ptaków nie żyją w naturalnym dla siebie środowisku to przebywają one stale na świeżym powietrzu i nie są ograniczone żadną siatką. No i jakoś to wszystko tak humanitarnie się prezentuje i nie wzbudza smutku, co z pewnością czuję po wizycie w ZOO.
Z mamą chyba zakopałyśmy topór wojenny i dajemy radę.
No i fotorelacja w dzisiejszej eskapady. :-)     




 Papuga Kakadu uwielbiająca pieszczoty :-)

 A to dach w stylu norweskim czyli z trawą na dachu - tutaj wersja skalniak - będę taki dach kiedyś miała. Czyż nie wpisuje się idealnie w krajobraz... :-) 
Do tuby przystawia się ucho i słucha się odgłosów przyrody. Na początku myślałam, że to pic na wodę, ale okazało się prawdziwe.
 Kozie niemowlę :-)
 O! a taką będę miała w przyszłości /niedalekiej I hope/
 Wspomniane gniazdo dzikich pszczół

sobota, 23 kwietnia 2011

nie zawsze jest miło

Jak to jest, że w moim domu czy to w Polsce czy tutaj zawsze przedświątecznie jest mocno nerwowo. Nawet koszyczek do poświęcenia w nerwach układany bo np. mnie się podoba taka serwetka a mamie inna. Ja bym włożyła takiego baranka a mama ma akurat ochotę na innego. I tak... ile by się człek nie starał to jak sięgam pamięcią zawsze z takich bzdurnych i banalnych powodów napięcie rosło i jakoś tak nie do końca się przyjemnie robiło. Potem, po poświęceniu wszystko wraca do normy i emocje opadają ale swoje trzeba zawsze przeżyć. I niby mogłabym przecież z robienia koszyczka się wyłączyć i nie wtrącać i nawet staram się ale nie zawsze to wychodzi. O relacjach mamowo-córkowych to powinnam osobnego bloga założyć bo to jest osobliwe zjawisko i nadaje się na wiele analiz i godne miliona refleksji jest. A może coś takiego uczynię ale totalnie już anonimowo i bardziej terapeutycznie .
No nic ... póki co... pogoda znakomita niczym w lecie. Słońce przypieka. Lecę kroić sałatkę jarzynową. Oby grubość kosteczki warzyw pasowała do koncepcji mamowej bo może być znów nieprzyjemnie :-)
Wesołych Świąt wszystkim życzymy.

piątek, 22 kwietnia 2011

święta po niemiecku i inne takie tam

Od paru dni w naszym gospodarstwie domowym trwają porządki i sprzątanie. Mycie okien /nie jest ich mało/, odkurzanie, gotowanie. Wczoraj upiekłam pasztet wegetariański. Smakuje znakomicie a przepis jest banalny i robi się szybko:

- opakowanie soczewicy gotujemy
- 1kg pieczarek + dwie duże cebule podsmażamy z 2 listkami laurowymi i 3 ziarnkami zioła angielskiego
- kotleciki sojowe moczymy we wrzącym rosołku tak aby stały się miękkie
jak już to wszystko ostygnie to mielimy 2 x przez maszynkę uprzednio wyjmując ziele angielskie i liście laurowe. Dodajemy do smaku kto co lubi. Ja posoliłam, popieprzyłam, pocukrzyłam /sic!/, dodałam posiekaną natkę, bazylię, vegetę, 5 żółtek a białka ubiłam na pianę i dodałam mieszając na końcu tak jak dodaje się do ciast. Foremkę wysmarowałam masłem i posypałam bułką tartą. Wyłożyłam masę i piec miałam 50 min w temperaturze 160 stopni ale ponieważ się zasiedziałam w pokoju z NIM :-) to sobie przypomniałam po prawie 2h i ... było dobrze.
Pasztet już zdegustowany /nie wiem czy to odpowiednie słowo :-)/ i wyszedł znakomicie.  

Zatem polecam wegetariańskim czytelnikom i tym niewegetariańskim też. :-)

Dziś byliśmy na pierwszej prawdziwej eskapadzie rowerowej godzin kilka i przekonaliśmy się na własnej skórze, że trasy rowerowe są tu znakomite. Asfaltowe, bardziej terenowe, przez gąszcze i krzaki, przy strumyku i przez strumyk a potem na końcu relaks na łące i drzemka na słoneczku. Jedna jest sprawa tylko, którą muszę zgłębić i poznać a mianowicie znajomość drzew i roślin, szczególnie ziół. Ogrom tego a przede wszystkim bliska i codzienna obecność sprawiły, że wkurza mnie iż nie znam niczego poza lipą, kasztanem i dębem albo fiołkami czy zawilcami. Zatem prócz nauki języka niemieckiego, edukować się będę również w tym kierunku.
Kilka kadrów z naszej wyprawy










 a ten jegomość /cholera wie, jak go zowią/ usiadł mi na włosach i w panice go zrzuciwszy, pozbawiłam go połowy kończyny drugiej, lewej. :-( Było nie siadać, gdzie nie trzeba

wtorek, 19 kwietnia 2011

z przyrodą za pan brat

Zawsze o tym marzyłam, o tym żeby żyć blisko przyrody i w zgodzie z nią funkcjonować. Moje mieszkanie na Woli miało swoje wady, wiele wad ale niezaprzeczalną zaletą był fakt, że w jego sąsiedztwie znajdowały się 4 parki. Do wyboru do koloru, ptaki /kruki, wrony, gawrony, kosy, wieczorem nawet słowiki, sikoreczki zimą a 12 miesięcy w roku wróbelki i gołębie/ kwiaty wiosenne, letnie i jesienne. Zawsze zbierałam kolorowe liście do jesiennego wazonu i generalnie rozkoszowałam się obecnością natury. Mieszkanie na Ursynowie choć miało więcej zalet niż wolskie, niestety miało tę jedną wadę, że naturalna roślinność była tam zastąpiona betonowym blokowiskiem. Sztuczne ogródki wykonane wewnątrz podwórek nie nadawały się do radosnej kontemplacji przyrody. Krzewy podsypane torfem, nigdzie przypadkowej trawki, wszystko uporządkowane i kontrolowane ręką człowieka. Owszem, dobrych paręset metrów od domu był Las Kabacki ale tam trzeba było się specjalnie udać, być i mimo iż często korzystaliśmy z jego uciech to jednak czuło się barierę i granicę w postaci ulicy i pasa niezagospodarowanej ziemi, na której rósł rój chwastów.
Tutaj mam wreszcie namiastkę tego, o co mi zawsze chodziło. Mimo iż niemiecka wieś to nie to samo co polska i można jej również zarzucić pewnego rodzaju uporządkowanie i klasyczny niemiecki ordnung ale mam całkowite poczucie, że jestem wewnątrz maleńkiej aglomeracji, która z każdej strony otoczona jest pagórkami i małymi wzgórzami, są łąki, pola rzepaku, lasy i zagajniki. Poza tym permanentnie mamy tutaj koncerty ptaków, które zintensyfikowały swoje śpiewy równolegle z pojawieniem się wiosny. Wczoraj pracując około 4h w ogrodzie męża mojej mamy i regulując bardzo nieregularny żywopłot, miałam mnóstwo czasu przysłuchać się różnorodnym śpiewom, na wiele głosów. Jedne kończyły to zaczynały inne. Gdy słońce świeciło mocniej ich śpiew był spokojniejszy i zachowawczy, gdy ognista planeta zaczęła chylić się ku zachodowi, a świat zaczął przygotowywać się do snu, małe skrzydlate stworzenia rozpoczęły nowy koncert, wzmocniony i nowe dźwięki, którym nie było końca. Niespodziewanie uświadomiłam sobie, że mimo wielu dziesiątek minut rozmyślań na łatwiejsze i trudniejsze  tematy, mój umysł przy tych dźwiękach totalnie się uspokaja. Znakomity sposób na usunięcie stresu.
No i właśnie wczoraj podczas pracy i koncertu ptaszęcego przypominałam sobie, że jeszcze kilka tygodni temu moja praca głównie skupiona na telefonie i komputerze, na kontaktach z ludźmi a życie na intensywnym uczestniczeniu w spotkaniach towarzyskich i artystycznych, że teraz to wszystko odwróciło się o 180 stopni. Że w dłoni trzymam obcinacz do gałęzi, za paznokciami bród i zero makijażu na twarzy. I choć tęsknota odzywa się raz za razem to dobrze mi z tym. 

poniedziałek, 18 kwietnia 2011

nuda :-)

Ponieważ na razie prócz oczekiwania na nową pracę, robót ogrodowych, prac domowych świątecznych /typu mycie okien, a okien jest u mojej mamy parter + 2 piętra/ oraz intensywnej jazdy na rowerku i suto zastawionym codziennie stole, niewiele się dzieje, pozawalam sobie zamieścić zdjątka z wczorajszej eskapady i odpadnę dziś do snu. Dobrej nocy fur alle Leute :-)

Jako rowerzyści zapaleni czujemy się tu znakomicie

 Nawet gdy na ulicy trwają roboty drogowe niemieccy drogowcy myślą o nas
 Parę kadrów z sąsiadującego z nami miasteczka


 Piękny dworzec, gdzie sklepik z prasą jest lepiej zaopatrzony niż nasz Empik. Tutaj świeżutka Polityka lub Newsweek a nawet Angora czekają na nas.
 Rzeka Lhan
 Wiejska szosa

 Po woli zaczyna kwitnąć rzepak :-)