wtorek, 30 sierpnia 2011

niedziela, 28 sierpnia 2011

zatrwianowo - brukselkowa retrospekcja

Między Offenbachem a Frankfurtem /które to miasta na mapie są w zasadzie jednością/ znajduje się niewielki teren, który pozwala na chwilę zapomnieć o tym, gdzie jesteśmy, dlaczego tu jesteśmy i ile jeszcze tu zabawimy. Odjeżdżając zaledwie 500 metrów od naszego domu, mijając pętlę tramwajową i przejeżdżając wiaduktem nad gigantyczną autostradą, skręcamy w prawo między blokami i po chwili znajdujemy się w szczerym polu, między grządkami, zaoranymi już o tej porze roku polami, koło wielkich szklarni, w których możemy podziwiać czerwieniące się pomidory. Sceneria ta od samego początku przypominała mi moje lata dzieciństwa, spędzone beztrosko w okolicy Warszawy na polach znajdujących się koło domku mojej babci. Bieganie po grządkach na bosaka o poranku, podkradanie truskawek z pola wujostwa, zbieranie marchewki i pietruszki na obłędny rosół babcinego autorstwa, wykopywanie z babcią cebulek tulipanów na jesień, no i pierwszą miłość czyli 18-letniego Romka, podczas gdy ja byłam wtedy zaledwie 6-letnim łobuziakiem w skórze dziewczynki.
Na polach między Frankfurtem a Offenbachem, jadąc pewnego dnia rano do pracy, okryłam właśnie takie cuda jak brukselka, koper, sałata, marchewka, kalarepa i kapusta. Nie mogłam uwierzyć, gdy pole owo obdarowało mnie także świeżą kolendrą, ziołem które cenię sobie w zasadzie na równi z bazylią i miętą. Aromat kolendrowy unosi się nad polem, mieszając się w trakcie pedałowania na moim jednośladzie razem z zapachem wilgotnej gleby, dojrzewających słoneczników i rozpoczynających swoje kwitnienie astrów. Nawet kwiaty na tych polach są identyczne z tymi, jakie zawsze miała na swych grządkach moja babcia. Nagietki, wspomniane astry, suchy zatrwian, suszki oraz mieczyki. Moje szczęście w trakcie przemierzania tej trasy nie ma końca. Dochodzący z oddali warkot traktorów jeszcze mocniej przybliża mnie do przeszłości. Romek jeździł bowiem traktorem a ja podglądałam go zza ogrodzenia, przeżywając wtedy swoje pierwsze miłosne uniesienia. Zbyt wstydliwa do tego podejść bliżej, wyobrażałam sobie tylko jego blond czuprynę i modliłam się ukradkiem, żeby zaczekał na mnie aż dorosnę. :-) /dygresja: w gruncie rzeczy chyba nadal na mnie czeka bo teraz jest już facetem grubo po 40-stce i... nadal się nie ożenił./
Te frankfurckie pola przenoszą mnie momentalnie w czasie i przestrzeni. Słyszę jeszcze młody głos mojej babci, słyszę bzyczenie letnich much latających upierdliwie po pokoju i kuchni, widzę babcię machającą ścierką w celu unicestwienia ww. owadów, czuję zapach świeżo pokrojonego ogórka na bułce wrocławskiej z masłem, przypominają mi się zapachy perfum i kremów mojej cioci, która mieszkała wtedy z babcią, pamiętam smak makaronu własnej roboty, który pływał w rosole i nawet zapach benzyny z naszego malucha wcina się również między nozdrza.
Nie sądziłam że znajdę takie miejsce i to tak blisko a jednocześnie tak daleko od położonego obecnie w granicach Warszawy oryginału, który niestety wcześniej bezmyślnie sprzedany przez moją rodzinę, a później wykupiony przez nieubłaganego dewelopera, jest obecnie tylko kupą betonu z nowoczesnymi mieszkaniami, podziemnymi garażami i nieświadomymi przeszłości mieszkańcami.
Ten teren tutaj wydaje się chwilowo chyba nie do ruszenia. I oby istniał jak najdłużej. W oddali już majaczy DownTown Frankfurtu ale ... tutaj sielsko-anielsko:


 


poniedziałek, 22 sierpnia 2011

sauny, domy, rowery i auta....

Rozpoczęłam nową pracę na całego. Dzień w dzień w zasadzie mam zlecenia i jeżdżę po Frankfurcie i okolicach sprzątające ładniejsze, jeszcze ładniejsze lub całkiem zwykłe domy. Dziś spędziłam 7h w jednym takim z basenem, dwiema saunami, siłownią i chyba 3 salonami: jeden z fontanną, drugi kominkowy a trzeci oszklony w zasadzie można rzec w widokiem na niebo. Nawet jak dla 5-osobowej rodziny to chiba tyćkę za wiele, nie? :-)

Praca nie należy może do najlżejszych ale jest jakoś dla mnie sto razy ciekawsza niż siedzenie w knajpie przez 13h. Przynajmniej mam poczucie, że jak skończę zadanie to wsiadam w auto i jadę dalej lub zwyczajnie zawijam do naszej niemieckiej bazy zwanej mieszkaniem. Czyli pozytywy są takie, że: a) nie nudzę się, b) podchodzę do tematu zadaniowo, c) podglądam niecodzienne rozwiązania dotycząca urządzenia domów, d) jak się wszystko rozkręci to będę zarabiała więcej niż w knajpie.

Ale wracając tytułowego do auta to nasze, które dostałam w spadku od mamy jest niestety megawysysaczem benzyny i ogólnie starawym dużym wehikułem, który zaczyna nam tylko sprawiać kłopot. Przymierzamy się więc, i to dość szybko, do zakupu czegoś a) młodszego b) ekonomiczniejszego c) mniejszego d) wyjątkowego. No i tak, znaleźliśmy świetne auto pt SUZUKI Samurai z 1990 roku ale niestety mimo zakochania od pierwszego wejrzenia nie spełniał punktów a, b i c  :-), zatem poszukaliśmy dalej i okazuje się, że jest inne ciekawe SUZUKI model Wagon R+, małe miejskie autko, o niedużym litrażu, śmiesznej sylwetce i niebanalnym ogólnym wrażeniu. Mamy na oku dwa. Jedno oglądaliśmy od środka no i wszystko miło i sympatycznie tylko ON wyczaił, że kapie olej z silnika - no i teraz pytanie czy ktoś wie co to znaczy i czy trzeba się martwić lub uważać na takie objawy? A drugie auto było obejrzane tylko z zewnątrz bo komis był już zamknięty. Do tego samochodu mam swój osobisty sentyment bowiem jechałam nim w życiu tylko raz ale za to z KIM! Otóż w czasach szaleństwa młodzieńczego jeżdżąc po Polsce autostopem złapałam kiedyś redaktora Jerzego Iwaszkiewicza, który testował owo auto do swego kolejnego programu. Dojechaliśmy razem aż do Mikołajek po czym zostaliśmy zaproszeni przez niego na jego łódkę na herbatę, którą zresztą sami sobie musieliśmy zrobić. :-)
No dobra, bo przedłużam....praca jest, szukanie auta też i jakby tego jeszcze było mało to ON rozpoczyna wreszcie działalność serwisu rowerowego w knajpce przy ścieżce rowerowej nad Menem. Imał się już różnych prac ale nic jakoś do końca nie było po jego myśli. Rowery są zawsze po jego i w jego myśli. Szybka akcja z właścicielką knajpki, jej aprobata dotycząca naszego pomysłu i finał jest taki, że od czwartku stanie nad rzeką takie oto logo
    które ON, właśnie gdy ja piszę tego posta, przygotowuje na dworze. ON jest cały zestresowany bo wiadomo: jest to coś nowego, coś samodzielnego i pełnego niewiadomych. Jednak ja wiem jak dobry jest w tym fachu, że da sobie radę nawet bez znajomości języka i że ludzie będą do niego walić wszystkimi ścieżkami. Owszem myślę też o tym, że dookoła jednak są wielkie sklepy rowerowe z profesjonalnymi narzędziami, uchwytami i innymi bajerami ale wierzę, że w dobie dominujących sieciówek i generalnej globalizacji, jest pewna specyficzna grupa ludzi, która  docenia małe, samodzielne przedsiębiorstewka :-) i że ON wygra w jakimś stopniu z dużymi korporacyjnymi sklepami. Po pierwsze zamysł jest taki, że ON ma serwis przy ścieżce a przy niej jest knajpka. Knajpka jest fajna bo przypomina mi warszawską Chłodną 25. Ludzie przyjeżdżają na piwko, na wystawę, na ciastko, wieczorem na kino plenerowe a ON na swoim stanowisku, podczas gdy inni cieszą się życiem, naprawia im rowery. To funkcjonowało w naszej Stolycy to czemu ma tutaj nie wypalić. :-)
Trzymajta kciuki za mego chłopa bo wiem, że radosny będzie mocno jak klientów załapie pierwszych a i język szybko podszkoli bo wiadomo, że jak trzeba się dogadać to trzeba. :-)

wtorek, 16 sierpnia 2011

o cierpliwości dziś będzie

... ludzie w różny sposób zdążają do celu, jaki każdy ma przed sobą, to jest do sławy i bogactwa, jeden oględnie, inny gwałtownie, jeden przemocą, inny podstępem, jeden cierpliwie, inny niecierpliwie - a każdy tymi różnymi sposobami może tam dojść.
Henryk Sienkiewicz


Boże, daj mi cierpliwość, bym pogodził się z tym, czego zmienić nie jestem w stanie. Daj mi siłę, bym zmieniał to co zmienić mogę. I daj mi mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego.
Marek Aureliusz


Cierpliwość jest drzewem, które ma gorzkie korzenie ale słodkie owoce.  
Anonim

Choróbska poszły precz. Jego ucho słyszy i ma się dobrze. Moje przeziębienie... nie ma o czym gadać. Miniony weekend zaowocował WRESZCIE i nareszcie i w końcu ZLECENIAMI. Po ukazaniu się ogłoszenia w prasie lokalnej ruszyło się nagle wszystko. Bo i zaczęli dzwonić z ulotek, które wkładaliśmy przez 3 dni do skrzynek i z ogłoszenia w necie no i z gazety. Efekt jest taki, że mam ok. 6 domów do sprzątania. Z jednymi na razie tylko przez telefon rozmawiałam, do niektórych już jutro idę do pracy a u jednej byłam dziś na rozmowie. Chata taka, że mózgownica się lasuje... ale nie w moim do końca guście. Grunt, że duża i że chcą mnie i to na wiele godzin. :-) Reszta jutro.
Ponadto mamy plany związane z serwisem rowerowym bo remonty .... to nie taka prosta sprawa jak się nie ma od razu doświadczenia i fachu w ręku. Takim na przyuczeniu niewiele się płaci, a dość mocno wykorzystuje no i atmosfera z polskimi robotnikami na saksach nie zawsze jest taka jakby się chciało. Ale i tutaj nie zamykamy sobie drzwi... a w zasadzie ON nie zamyka.  
Cierpliwa nie byłam nigdy choć jeśli idzie o poważne plany to potrafię takowa być. Dążenie do celu mnie rozpala i lubię być nonstop napalona na jego realizację. Owszem, nie zawsze jest z górki, nie zawsze idzie się nawet po płaskim, czasem jest pod górę i to najgorsze, kiedy nie mamy na to wpływu. Wtedy zaczynam się frustrować i mimo iż mój cel jest nadal wyraźnie widoczny to zaczynam zbaczać ze ścieżki, żeby próbować inną drogą do niego dojść. Stąd pomysły w poprzednich postach o pozbywaniu się stołecznych nieruchomości. Nieruchomości pozbyć się zawsze zdążę. Póki co trza iść wyznaczonym szlakiem. Dobre... a przynajmniej lepsze dni przyszły.

Kuzynka była i pojechała. Przyniosła nam szczęście swoim pobytem bo to przy niej ten nawał zleceń się trafił. Rozśmieszało mnie dziewczę do łez. Fot cykała setki i zabawa wspólna była niezapomniana. Obecnie jej stopy kroczą już po polskiej ziemi ale liczę, że wróci tu niebawem ponownie z dobrą aurą. 

piątek, 12 sierpnia 2011

czasem mam ochotę...

... to wszystko rzucić. Przestać marnować czas w tym kraju i zabrać się do dzieła. Czy byłoby to możliwe? Pewnie tak, w momencie gdy sprzedałabym moją stołeczną kawalerkę. Fundusze z jej sprzedaży z pewnością starczyłyby na kupno czegoś niewielkiego, pewnie nie starczyłoby na remont i urządzenie tego dla gości ale to już znacznie mniej niż zaczynanie od zera w wielkim mieście. Wiem jednak, że muszę być WYTRWAŁA. Ta cecha jest u mnie do poprawienia i wiem, że nie mogę łapać się wszystkiego ale muszę dążyć do celu po woli i konsekwentnie. Jednak kiedy pojawiają się w mojej głowie nowe możliwości to mam ochotę szybko je realizować. Tym bardziej jak przeczytałam ostatni numer Weranda Country

a w nim artykuły o ludziach /między innymi o właścicielach Chaty MAGODA/, którzy TĘ drogę mają już za sobą i często a w zasadzie prawie zawsze stawiali wszystko na jedną kartę. Owszem, lepiej zaczynać coś z pozycji osoby, mającej jakieś zabezpieczenie a.... kawalerka na Woly jest właśnie czymś takim.
Z drugiej strony CZAS LECI. Dziś i w ogóle przez dni ostatnie jestem rozbita. Nie wiem co myśleć. Nerwy i generalnie spadek dobrej formy.

chmury nad naszym domem

Dopadł nas chorobowy czas. On od 4 dni zmaga się z zapaleniem ucha co w jego przypadku /zresztą w każdym innym też/ nie jest niczym miłym. Ja podziębiona. Kuzynka, która do nas przyjechała na szczęście tryska zdrowiem i oby na nas owo zdrowie też przeszło. Ino Kocurrro jak zawsze w dobrym humorze i znakomitej jak na 14-latka kondycji. Pracy na razie niet, ale nie będę się nad tym rozwodzić bo to temat drażliwy choć w sumie ów brak od nas już teraz bardziej zależny niż od warunków zewnętrznych. My zrobiliśmy co w naszej mocy. Obecnie czekamy tylko na ukazanie się ogłoszenia w prasie i jak już to nie poskutkuje to bierzemy to co jest. Trudno.
Wczoraj dla poprawy nastroju obejrzany po raz enty film "Smażone zielone pomidory" i myślę, że plasuje się ta pozycja w 10-siątce moich the best movies. Zaklinaczka pszczół zawsze przypomina /gdy się na moment zajmę w życiu czym innym/ co jest tak naprawdę w życiu najważniejsze i wtedy takie pierdoły jak brak pracy stają się mniej dokuczliwe.
 

sobota, 6 sierpnia 2011

schizofreniczne mycie okien

Umyłam dziś okna. No bo jak zachodzące słońce świeciło nam prosto w twarz to takie już brudasy były, że wstyd. Nie to żebym była mało porządna, ale okna nasze z racji tego, że od zewnątrz mają parapety, wciąż brudzą się podczas deszczu, gdy ten zwinnie sobie na nie chlapie. No i co? Oczywiście ledwo umyłam okna, zaczęło lać. Efekt jaki jest, pisać nie muszę. Ale... podczas mycia okien dopadła mnie pewna forma schizofrenii /?/ Nie wiem czy to dobre określenie, czy może jest na to zjawisko jakieś lepsze określenie. Otóż zacznę do dygresji. Znajoma, która nie tak dawno była w ciąży, a teraz jest już szczęśliwą mamą kilkumiesięcznego malucha, podczas ciąży zaczęła pisać bloga. Otóż ja w ciąży nie jestem, a czuję się od jakiegoś czasu podobnie do niej. Wiem, że oczekuję przyjścia na świat czegoś, o czym marzę od lat, i pisanie mego bloga mogłabym porównać chyba trochę do takiego czasu wyczekiwania i przygotowywania się /oczywiście bardzo powolnego niestety/ do tego co będzie PO. Czytam inne tematycznie podobne do naszego blogi, rozpoczynam wirtualne znajomości, otrzymuję porady, sama ośmielam się czasem wyrazić swoje zdanie na różne tematy, na innych blogach etc.
No i dziś podczas mycia okien, weszłam w taki dziwny stan, ponieważ odpłynęłam myślami daleko poza Frankfurt, byłam na jakiejś polanie, dookoła inne polany, w oddali lasy, na parapecie w słońcu wygrzewał się Kocurro, a ja myłam okna ale już w NASZYM DOMU. Jednym słowem starałam się sobie wyobrazić jak to będzie jak ten stan oczekiwania już się zakończy. W jakich bólach będzie się rodził nasz DOM?
Ciężko znoszę ostatnie dni, kiedy nie mam już starej pracy i nie mam jeszcze perspektyw na nową pracę. Wszyscy znajomi podnoszą na duchu i zapewniają, że i tak idziemy jak burza w tym obcym kraju, ale jednak psycha czasem siada i wtedy trzeba myślami odlecieć hen daleko.  

czwartek, 4 sierpnia 2011

jak nie urok to .... i nerwy też

Teraz jak mam więcej czasu wieczorami i chętnie spożytkowałabym go na zgłębianie zaległości internetowych także to mój komp powiedział NIE i zaczął mega wolno działać. Pisanie maili, zresztą tego posta również, nie jest niestety wielką przyjemnością gdyż tekst pojawia się na ekranie z wielkim opóźnieniem. Defragmentaryzowałam już dysk a także skanowałam komputer i niestety nic nie pomogło. Jutro mam telekonferencję z mężem mojej Najserdeczniejszej i on ma zamiar zajrzeć do tego małego potwora siedząc spokojnie na warszawskich Kabatach. Już raz napisałam, że wiem doskonale iż ludzie na Księżycu wylądowali wiele lat temu a jednak pewne sprawy są dla mnie nadal trudne do wyobrażenia, jak choćby naprawianie kompa na dystans. I tutaj przypominam się anegdota z czasów pracy w BC, o tym jak nasza koleżanka z pracy przyniosła do serwisu komputerowego /zresztą do męża wspomnianej mojej Najserdeczniejszej/ do naprawy komputer i Panowie byli wielce zdziwieniu, gdy ujrzeli, że bidula taszczy ze sobą ... monitor. :-) Ech... ale żeby nie szukać przykładów zbyt daleko to przecież ileż razy ja wyłączyłam komputer z dyskietką w środku i potem przy uruchamianiu włączał mi się system awaryjny i też już prawie biegłam do serwisu, gdy kolega spokojnym głosem pytał "a dyskietkę wyjęłaś?"
No nic.... ale miało być o czymś kompletnie innym.
Od dwóch dni rozwozimy ulotki z naszą ofertą na sprzątanie i inne usługi domowo-ogrodnicze. Wybieramy lepsze dzielnice, bogatsze domy i wrzucamy, wrzucamy, wrzucamy jednocześnie z utęsknieniem zerkając na telefon z nadzieją iż pierwsze zlecenia posypią się lada moment. Na razie cisza. Więc są też i nerwy ... no bo w zasadzie na razie wszystko postawione na jedną kartę. Chciałoby się mieć od razu AA a tutaj niestety nawet marną 'parą' nie można się zadowolić. A stawka przecież wysoka.
W każdym razie czekamy i nie ukrywam, że się niepokoję. Napisałam w l.poj. bo ON jest raczej wyluzowany bardziej niż ja i pociesza mnie, że przecież dopiero zaczynamy. Oby miał rację!
Podczas naszych eskapad odkryliśmy dziś dość tani sklep, w którym zakupiliśmy ... odkurzacz! Nie lubię tematu pieniędzy ale powiem tylko, że udało się nam go kupić znacznie taniej niż widzieliśmy w innych sklepach. Zatem narzędzie pracy już jest. Są nerwy i inne sprawy też... bo wreszcie chciałoby się mieć odrobinę spokoju a co za tym idzie.... normalności. Potrzebna mi namiastka niemieckiej stagnacji bo to co dzieje się od kwietnia z pewnością nią nie jest.

środa, 3 sierpnia 2011

200 km w 3 dni

Zacznę od tego, że ostatni dzień mojej pracy był bardzo milutki i dla co poniektórych dość upojny. Moi koledzy z kuchni bowiem zawsze na koniec dnia pracy proszą o lampkę białego wina i o piwko. W czasie degustacji owych trunków sprzątają kuchnię i przygotowują się do dnia następnego. Zazwyczaj wypijali jedną, no góra dwie takie kolejki. W dniu, w którym przyszło mi się pożegnać z restauracją kolejkom tym nie było końca. Ponieważ sama miałam sporo pracy i nawet ON przyjechał wcześniej po mnie, żeby pomóc mi przy niektórych obowiązkach, podawałam do kuchni kolejne kolejki :-) i nie kontrolowałam sytuacji. Dopiero gdy mój szef zapytał "kiedy jemy kolację?", zajrzałam do kuchni a tam.... obaj koledzy zapewne widzieli mnie w kilku egzemplarzach na raz bo obaj ledwo trzymali się na nogach. Było to miłe bo zinterpretowałam to jako zapicie smutku związanego z mym odejściem, a co tak naprawdę ich wiodło do mnie po coraz to nowe kolejki alkoholowe to tylko oni sami dobrze wiedzą.... albo i nie. :-)
Szef mocno uścisnął na koniec mą dłoń i powiedział, że jakby cokolwiek, kiedykolwiek to zawsze mogę wrócić i że jest mu smutno z powodu mego odejścia i takie tam.... miłe słowa. Co prawda na co dzień nie okazywał mi nigdy takich entuzjastycznych dowodów sympatii dla mej skromnej osoby, śmiał się często z mojego niemieckiego i czepiał się jak było zbyt mało ludków w restauracji, ale takie są widać przywileje szefów, że rzadko chwalą a częściej ganią i to zazwyczaj bez powodu.  
W każdym razie następnego dnia ok 14:00, po wyspaniu się i po szybkich przygotowaniach ruszyliśmy z NIM na rowerową wyprawę, która była z grubsza zaplanowana ale i tak z godziny na godzinę zmieniała swój bieg, szlak i trasę. Mieliśmy jechać wzdłuż Menu aż to Renu, ale zaraz za rogatkami Frankfurtu /jeśli o rogatkach tego miasta w ogóle da się mówić/ stwierdziliśmy, że ilość fabryk i wszelakich industrialnych krajobrazów jest tak samo imponująca jak dołująca i szybko zerkając na mapę udaliśmy się na północ, zostawiając tym samym Men i przygodę z Renem daleko za sobą. Zaczęły się górki, mniejsze lub większe ale nonstop pod górę. Jedną górę nawet okrążyliśmy dookoła, poszukując z nadzieją miejsca na nocleg ale nie udało się i trzeba było jechać dalej. Wreszcie gubiąc widok frankfurterskich drapaczy chmur, udało nam się znaleźć piękną polanę, z widokiem na inne polany i pola i tam spędziliśmy pierwszą spartańską noc pod chmurką. Z duszą na ramieniu rozpaliliśmy malutkie ognisko w celu zagotowania herbaty i upitraszenia ciepłej strawy, co rankiem okazało się czynem wielce niestosownym, bowiem obudził nas pewien pan z psem jamnikiem u nogi, tłumacząc na "dzień dobry", że takie dzikie campingowanie w Niemczech jest niestety zabronione, ogień tym bardziej. Hak mu w smak. No niestety, Niemcy to nie Skandynawia i choć wciąż sobie to w głowie powtarzam i tłumaczę i eksplikuję to jednak sercem północną kobietą jestem i trudno mi ten fakt zaakceptować. I choć o zimne serce posądzić mnie nie można, to skandynawskie zwyczaje bliskie mi są niezmiernie. Choćby ze względu na tę wolność korzystania z ziemi, natury i przyrody.
A tak sobie właśnie tę herbę gotowaliśmy
Dzień kolejny powitał nas nie mniejszym słońcem niż poprzedni. Pogoda była naszym sprzymierzeńcem. Krajobrazy też. Ilość inspiracji, jaka krążyła po mej głowie przepełniała mnie to bólu. Tereny, przez które jechaliśmy wypełnione były dojrzewającymi jabłoniami, co w kontakcie z prażącym słońcem dawało niezapomniany aromat, który przypominał mi dziecięce lata i gotowany kompot z jabłek. Ten zapach przypomina mi zawsze dzieciństwo, szaleństwa u babci, bieganie bo grządkach, skubanie słonecznika, pielenie ogródka i beztroski spokój.
No i moja relacja /pewnie i tak już dość obszerna/ nie może być pozbawiona choć lakonicznej informacji o domach i niezwykłym smaku, z jakim są one wykończone, ozdobione, odrestaurowane i zadbane. Spontaniczne dekoracje kwiatowe, doskonale dopasowane kolory, pomysłowe rozwiązania dotycząca tarasów i werand, schodów czy okien. Nie było czasu żeby nonstop zatrzymywać się aby fotografować te cacka. Mamy kilka pamiątek, a tymczasem ja zamieszczam klasyczne okiennice, które swoją prostotą zapisały mi się w pamięci i po obejrzeniu setek różnych propozycji, pod tym właśnie kątem będziemy w przyszłości rozważać ich ostateczny wygląd na naszych oknach. No bo to, że okiennice będą jest pewne jak 2 x 2 jest 4.

A ostatniego dnia ON dojrzał jak rosły koło naszego legowiska... no więc grzechem byłoby nie zabrać ich do domu. :-)