cyganohipis contra ordnungowiec

Kilka nieprzespanych nocy, rozedrgany układ nerwowy, nocne czytanie lub jogi ćwiczenie. Tak oto od jakiegoś czasu przedstawia się nocna pora w moim wydaniu. Dzień jest do przejścia. Jak nadciągną czarne myśli to jest chwilowa panika ale potem następuje rzeczowa analiza, praktyczne rozumowanie i skołatane nerwy nieco się uspokajają i można działać dalej. Gorzej w nocy, gdy ON śpi, gdy inne bodźce nie zaprzątają umysłu i czarne jędze czyli myśli moje hasają swobodnie po zwojach i atakują i oddać spaniu się nie dają. A wstać trzeba za 2-3 godziny i funkcjonować normalnie a tu snu ani drobinki. Mruczenie kota nie pomaga, wdech i wydech, wdech i wydech głęboki, w pozycji medytacyjnej, po 5 takich oddechach mam dość a raczej myśli nie dają za wygraną i atakują jakby ze wzmożoną siłą.

Bo we mnie biją się takie dwie postawy Z jednej strony zapobiegliwa, chcąca wszystko wg planu, dbająca o przepisy i pozwolenia, przejęta i przygotowana na wszystko. Z drugiej osobniczka pełna luzu i popierająca postawę niezamartwiana się, z napisem na czole "damy radę" i przecież po woli ze wszystkim się uporamy. Nie my pierwsi i nie ostatni. 

Są tacy co żyją bez prądu, a czy są tacy co mogą przez jakiś czas bez meldunku? Bez numeru na budynku? Przecież ja zawsze miałam adres. A teraz na parę miesięcy zapowiada się, że nie. A jak będzie miała dość do nas jakaś poczta to gdzie? A czy nam funduszy wystarczy? A czy to a czy pstro i tak w koło Macieja.

Z jednej strony strach przed odłączeniem się niejako od systemu czy to z musu czy z wyboru, z drugiej marzenie o tym aby od systemu być jednak jak najdalej. Coś kosztem czegoś. Ile na tym zyskamy ile stracimy? ON jest w tej kwestii jakoś totalnie wyluzowany bo ON w życiu zawsze idzie własnymi ścieżkami, JEGO przepisy, nakazy i obwarowania prawne, często skonstruowane tylko po to aby ktoś na tym zarobił, kompletnie nie obchodzą. ON żyje bardziej niczym wolny ptak, jego umysł skoncentrowany na tym czego chce a nie na tym co musi. Ja bardziej praktyczna i dlatego tracę sporą dozę spokoju w tym temacie. Bardziej świadoma ale dzięki temu lub raczej przez to otoczona niejako strachem i niepewnością.

Jedni mówią mi "dziewczyno, najgorsze już za wami, daliście radę z tą emigracją to teraz już tylko z górki", inni ostrzegają "no ciekawe jak Wam pójdzie, czy to Wasze marzenie o życiu na wsi spełni oczekiwania i czy to aby nie będzie największy egzamin". Jedni i drudzy życzą nam dobrze ale lubię te szczere, wypowiedziane prosto w twarz słowa. Bo przecież wszyscy wiemy, że choć realizujemy te nasze marzenia to nie zawsze łączy się to z pełną satysfakcją. Tego się akurat boję najmniej. Bardziej przerażają mnie obecne myśli i niewiadome. To, że wszystko jest taaak blisko i że egzamin tuż tuż. Trochę jak matura. Niby wszystko wiem, niby przedmioty wybrane i pojęcia opracowane ale przecież tak wiele luk w głowie, nie wiem jak to będzie przed komisją. No poprawka raczej nie jest przewidziana. Zdajesz albo nie. Były już porównania do nowej, innej pracy a teraz egzaminowe mam jazdy i weź tu żyj. 

Trudność polega na tym, że niby blisko a fizycznie tak daleko. Poza tym ogląda się setki tych filmów, czyta blogi, reportaże, książki, relacje o tych co im wyszło, że żyją sobie spokojnie, bez napinki, że im czasem owce zginą, koza się urodzi, samochód zakopie w błocie albo śniegu i se człowiek z perspektywy kanapy tak myśli: ja też już tak chcę...!!!! Cierpliwość to nie jest moja mocna strona choć patrząc na minione 4 lata to jednak powinnam sobie pogratulować. 

Kłóci się ze mną ten wolny kolorowy ptak, ten wiatr we włosach, ten luz i pragnienie bycia poza układem, systemem, w miarę samowystarczalna z tym poczuciem, które zakorzenione od wielu lat nie daje mi spokoju. Że coś trzeba, że coś musimy, że coś/ktoś nas do czegoś zmusza. Czegoś wolno, innego nie. Pogubione myśli szukają ujścia. 

Rzadko tutaj narzekam. Staram się nie obarczać nikogo moimi zmorami nocnymi ale dziś musiałam sobie lekko upuścić. 

A tak naprawdę miało być o storczykowatych.... no ale to może następnym razem.