początek końca czy koniec początku

Ewidentnie kończy się jakiś etap w naszym życiu no i jednocześnie zaczyna nowy. Na razie jeszcze ta granica nie jest dobrze odczuwalna jednak wykonywane czynności szykują nas do zdecydowanie do wielu zmian.

Zaczęło się od tego, że przez ostatnie dwa tygodnie, odkąd On wrócił na niemiecką ziemię, wysypywały się nam zewsząd gwoździe, śruby, wióry, resztki piłowanego drewna, kawałki słomy. Miałam wrażenie, że nigdy się z tym nie uporamy i że te fragmenty wsi na stałe zagoszczą w tym zachodnim, domowym krajobrazie. Ale udało się i chwilowo śladami, które przypominają nam nadal o Jego ciężkiej pracy w trudzie i znoju są plamy z oleju silnikowego na ubraniach, podarta odzież, zniszczone obuwie. To wszystko przywiezione z Polski jest z nami i każe codziennie pamiętać, że TAM czeka na nas uparcie to nowe.

Prace związane z budową chwilowo trwają w jesienno-zimowym zawieszeniu. Jesiennej roboty jednak nam nie brak bowiem jest jej tu aż nadto. Już pomijam fakt, że z wszelkimi męskimi zajęciami, czekało na Niego wielu klientów i On nie ma chwili wytchnienia. Rąbanie drwa do niemieckich kominków, prace ogródkowe w niemieckich obejściach, porządkowe w domach, elektryczne i nawet.... cmentarne. Nie będzie przesadą, jeśli napiszę, że od świtu do zmierzchu On jest rozrywany, rozchwytywany i rezerwowany. A w domu przecież czeka jeszcze twarda pigwa do skrojenia, z którą On walczył przez ostatnie dwa tygodnie. Litry pigwówki ważą się, dochodzą, dojrzewają i czekają na spożycie. Do tego ocet jabłkowy pierwszy w moim życiu nie dał się żadnej pleśni ani licznym owocówkom. Jest sukces. Mógłby jeszcze spokojnie powstać konkurencyjny z pigwy właśnie ale jakby tu się wytłumaczyć... zbrakło wielkich słoi oraz miejsca na nie w domowym niemieckim metrażu. Ale smaku octu takowego jestem niezmiernie ciekawa, więc wszystko jeszcze przede mną.

Pojawiają się w naszych rozmowach pierwsze terminy związane z powrotem do Ojczyzny. Niby to jeszcze takie odległe a jednak jakby nie patrzeć w kalendarz, zostało nam powiedzmy 4 bite miesiące a potem będziemy już odliczać niczym mieszkańcy zakładu penitencjarnego, kreski na ścianie do wyjazdu do wyjścia na wolność. Wierzyć się nie chce i pisać jeszcze o tym nie sposób. Z jednej strony ulga, że kawał trudnego życia na emigracji już za nami, z drugiej radość, że to już, tuż tuż za moment, z trzeciej przerażenie, jak to życie nam leci i czas ucieka a przecież jeszcze tyle jest do zrobienia, do zdobycia, że przecież dopiero zaczynamy.

I pomyśleć, że 4 lata temu jeszcze nam się emigracja żadna w mózgownicach nie narodziła a tu już o powrocie myśleć czas. Genialne!