Mistrz w Beskidzie Niskim

Mama ukulturalniała mnie od najwcześniejszych mych lat. Kino, teatr, koncerty, wystawy. Zawsze miała skądś zdobyte bilety na coś, co w zasadzie zawsze okazywało się strzałem w dziesiątkę. To dzięki niej mając 8 czy 9 lat pierwszy raz ujrzałam na swe oczy "Amadeusza" a wcześniej "Hair" a Milos Forman stał się mym guru na wiele lat i cenię go bardzo do dziś.
Wszystkie moje uniesienia związane z teatrem, mają swoje źródło w pomysłach mojej mamy. Ona zawsze wiedziała co jest dobre, co warto, co trzeba, co koniecznie.
Miałam nawet swoje 5 minut w ognisku teatralnym, w jednym z warszawskich teatrów pod dyrekcją znanego małżeństwa, ale niestety w moim przypadku był to totalny niewypał i niezła trauma, więc pominę ten wątek milczeniem.
Nic jednak dziwnego, że po latach, moje cztery litery zasiadły na stołku PR managera stołecznego teatru, który to czas wspominam z łezką w oku i wierzę, że kiedyś nasze drogi zawodowe jeszcze nie raz się skrzyżują, bo prywatnie jesteśmy chyba nierozłączni.

Na deskach owego teatru, w ramach Ogólnopolskiego Przeglądu Monodramu Współczesnego, miał kiedyś wystąpić jako gość, guru i mistrz, Jan Peszek ze swym nieśmiertelnym ale jakże nadal aktualnym "Scenariuszem dla nieistniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego" Bogusława Schaeffera. 

Pan Jan potrzebuje do tego spektaklu dość specyficzny zestaw scenograficzny: wiadro, drabina, 1 kg mąki, deski i takie tam detale. Zazwyczaj nie wozi tego ze sobą ponieważ podróżuje pociągami, więc teatr musi mu to zapewnić. Dla pewności, przed spektaklem, zostałam poproszona o zatelefonowanie do Jana Peszka celem potwierdzenia czy wszystko mamy, bowiem wcześniej ktoś tę listę rekwizytów spisał w pośpiechu i "na kolanie". Dzwonię. Jan Peszek mówi ściszonym głosem, że jedzie pociągiem i nie może głośno rozmawiać. Informuję, że dzwonię tylko celem potwierdzenia gotowości ze scenografią i wyliczam co mamy. Pan Jan słucha mnie cierpliwie, po czym mówi "Nieee... wszystko Pani pokręciła..." i równie cierpliwie poprawia mnie, jak powinna wyglądać cała lista. No cóż.... pierwsza wpadka zaliczona. 

W końcu, gdy Jan Peszek dociera do naszego teatru, okazuje się, że druga wpadka czai się za rogiem, bowiem jego garderoba nie została jeszcze zwolniona a tym samym przygotowana i posprzątania. Jako że teatr dysponował tylko jedną garderobą, zaproponowaliśmy kawę, herbatkę, ciasteczko i przeprosiliśmy za zwłokę. Jan Peszek w całym swoim wyluzowaniu rozwalił nas kompletnie, bowiem powiedział, żeby się niczym nie przejmować, bo on tu sobie w kąciku, w korytarzu zmieni strój prywatny na kostium i po kłopocie. Scenografię rozkładał i składał po spektaklu osobiście bo "panowie jesteście już przecież po trzecim dniu festiwalu i na pewno jesteście zmęczeni". Uśmiech, luz, ZERO gwiazdorzenia, kumpel! Klasa!

Uczestnicy naszego festiwalu, młodzi adepci sztuki teatralnej, bez znanych nazwisk, bez spektakularnych osiągnięć, potrafili niestety skandalicznie gwiazdorzyć i jednocześnie wymagać rzeczy daleko wykraczających poza ich teoretyczne potrzeby. A tu, wielki mistrz polskiej sceny teatralnej i taka piękna skromność. Czemu nie uczą tego w Akademii Teatralnej? 

Inna anegdota z Janem Peszkiem dotyczy tym razem mego taty. W jednym z spektakli, również Bogusława Schaeffera, Jan Peszek wygłasza taki oto niezbyt mądry i pozbawiony sensu monolog 

"Kiedy byłem bardzo mały, obie ręce mi śmierdziały, 

lecz skończyła się ma męka, śmierdzi tylko jedna ręka"

Z tego i jeszcze z wielu innych tekstów śmialiśmy się zawsze w naszym rodzinnym gronie. Fart chciał, że pewnego dnia mój tata dzielił przez kilkanaście sekund windę z Janem Peszkiem. Zjeżdżali w towarzystwie innych jeszcze osób na jednego z warszawskich biurowców.  Jako, że mój tata ma niewiele zahamowań, postanowił wykorzystać moment i zaczął tak niby do siebie "Kiedy byłem bardzo mały, obie ręce mi śmierdziały," bo czym Jan Peszek całkiem naturalnie dodał "lecz skończyła się ma męka, śmierdzi tylko jedna ręka". 

Wysiadając z windy podali sobie ręce i tym samym zakończyli ten spontaniczny happening.  

Dlaczego o tym wszystkim piszę...

Bowiem od lat paru marzę o tym, aby wybrać się na Spotkania Teatralne Innowica. Wydarzenie to zawsze odbywa się na przełomie maja i czerwca. Tym razem jednak organizatorzy z przyczyn dla mnie kompletnie nieznanych, przenieśli festiwal na drugą połowę czerwca, czyli na dokładnie ten czas, kiedy ja jadę odwiedzić JEGO. Zaglądam na stronę Spotkań a tam...... 

19 czerwca (czwartek)

17.00 - Jan Peszek "Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego" [Sarepta – stodoła]

Nie wiem czy ktoś z Was będzie w tym czasie w Beskidzie Niskim ale jeśli nie to zaplanujcie i bądźcie. Spektakl ten wykonany na terenie Nowicy dostanie nowej jakości, która w sumie chyba nie jest mu nawet jakoś specjalnie potrzebna, ale warto będzie to przeżyć. Jan Peszek kończy w tym roku 70 lat, a ten spektakl gra niezmiennie od 38 lat. Jego kunszt aktorski w połączeniu z formą fizyczną, której może mu pozazdrościć niejeden nastolatek, wbijają w fotel.
Ja tam będę. Nie wiem czemu uzurpuję sobie to prawo ale ZAPRASZAM WAS SERDECZNIE!