cud kraina

Pierwszej nocy nie mogłam spać bo śpiewały mi dosłownie nad samym uchem najróżniejsze ptaki. Na każdego przychodziła odpowiednia pora. Do snu kołysało mnie pohukiwanie puchaczy i innych sowiastych stworzeń. W nocy przy świetle księżyca rozpoczynały się koleje trele, gdy księżyc chylił się ku swemu zachodowi, a na horyzoncie pojawiała się lekka poświata następnego dnia, do grania zabierały się następne umuzykalnione skrzydlate stworzenia. My, śpiący (lub też nie) w namiocie rozbitym na strychu naszego (NAAAASZEGO!!!) domu, pod jeszcze niepokrytym dachem, byliśmy w zasadzie obok tego śpiewu, tego grania. Szpaki lubią siadać na szczytach dachów i stamtąd roznoszą się najczęściej ich niepowtarzalne piosenki. Było to o tyle przyjemne co wcale nie irytujące i mimo iż niewyspana to niezwykle szczęśliwa obudziłam się pierwszego ranka w/na naszym domu.
A tak poza tym to w życie wiejskie wciągam się zawsze niezwykle łatwo i tak naturalnie, że aż sama sobie wcale się nie dziwię. Sianokosy pierwsze już za mną. Grabiłam, deptałam na wozie a potem jechałam na samej górze, ciągnięta będąc przez ciągnik, żeby chwilę później wrzucać te aromatyczne zbiory do stodoły, jeszcze nie mojej ale ... spokojnie będzie i nasza stodoła i nasze osobiste siankosy. Co prawda przedramiona mi wysiadły i zrzutki z wozu nie dokończyłam ale i tak byłam z siebie dumna.
Spacerowałam po łące, wdychałam aromaty ziół i trw, zbierałam młodziutki szczaw, zrywałam kwiaty. Choć u siebie i szczęśliwa to jeszcze wyobcowana. ON to co innego!!! Jesteśmy w sklepie a ekspedientka do NIEGO "O, Dzień Dobry, przywieźli już te ciasteczka co Pan lubi" "To ile zważyć?". Za moment z zaplecza pojawia się druga Pani "Cześć, co słychać?"A ja stoję sobie i zastanawiam do kogo te Panie tak się przymilają :-) i nikogo przy kasie nie widzę ino nas. :-)
Jest dobrze, jest bardzo dobrze i koniec widać bardziej niż kiedykolwiek do tej pory. Choć roboty, co tu ukrywać, nadal moc.

a po sąsiedzku mamy takie cuda :-)