wyobrażenia a rzeczywistość

Poprzedni mój post wywołał falę komentarzy z przestrogami i dobrymi radami od tych bardziej od nas doświadczonych czy może powinnam napisać od tych w ogóle doświadczonych. Mój opis sielskiej wsi z dzieciństwa okazał się zapalnikiem do dyskusji znacznie szerszej, poważniejszej i dojrzalszej. I dobrze!
Nie ukrywam, że w pierwszej chwili podniosło mi się ciśnienie bo nie taki był zamysł mego ostatniego wpisu, żeby ukazać nas jako tych realizujących tylko i wyłącznie marzenie z dzieciństwa, marzenie mieszczuchów, którzy żyją wizjami szczęśliwego i spokojnego życia na łonie natury z dala od wielkomiejskich klimatów. Owszem też, ale był to tylko promil tego, co tak naprawdę można by o naszej drodze do NASZEJ POLANY napisać.
Nie zamierzam nikogo przekonywać na siłę, że kocham wieś a nie wyobrażenie o niej. Fakt, może tak istotnie być, że kocham tylko wyobrażenie o wsi ale jest to wyobrażenie znacznie bardziej świadome niż to wynika z krótkiego retrospekcyjnego pościka, w którym nie zawarłam innych informacji bo... nie taki był tego cel. No więc ustaliliśmy, że życia na wsi z autopsji nie znam. Jednak nie jestem pierwszą ani ostatnią, która taką rewolucję zamierza sobie w życiu całkiem świadomie zaserwować. Co więcej, jak wiadomo, JEST NAS DWOJE.ON, dla odmiany, na wsi mieszkał. Nie jako dorosły człowiek ale jako dziecko i nastolatek, więc dość dobrze zna tę materię.
Zdajemy sobie doskonale sprawę z faktu, że życie na wsi to nie ta przysłowiowa sielanka. Że są trudny, że zdarza się ciężka zima, że w ogóle życie w ogromnej mierze podporządkowane jest pogodzie, która bywa kapryśna, że trzeba dbać o ogień w domu, że czasem pada bojler, a czasem zdarzają się pożary i powodzie, że może wicher nam dach zerwać, a wilk czy lis pożreć jakiś fragment inwentarza, że pewnie zdarza się milion innych niespodziewanych rzeczy, który obecnie nie umiem wyliczyć bo.... no właśnie, bo ich nie przeżyłam. Że jak pojawią się dzieci to nie wsadzę ich do metra i nie odwiozę do przedszkola tylko inne sposoby na dotarcie do celu będę musiała uskuteczniać. Że robi się zapasy na zimę, że czasem grosza brak, że być może w naszej agroturystyce nie zawsze będzie odpowiednia liczba gości i trzeba się będzie głowić co dalej.
Mamy tego świadomość.
Co więcej, moja mama jest od 13 lat wraz ze swoim mężem posiadaczką hodowli jamników. Codziennie muszą ogarnąć brygadę ok. 30 rozszczekanych czworonogów. Do tego dochodzą suki ze szczeniakami. Dwa raz dziennie karmienie, trochę rzadziej wymiana słomy i inne prace higieniczne. Znam to, wiem to. Na wakacjach faktycznie nigdy razem nie byli. Ale to nie tylko dlatego, że nie mogą tylko, że nie chcieli nigdy odważyć się na zorganizowanie sobie pomocy. Ale to inny temat.
Wszyscy Ci co mnie znają wiedzą, że nigdy nie było mi po drodze do hoteli pięciogwiazdkowych na wakacjach, że moje życie to rower, namiot i dalekie wypady w tereny z dala od cywilizacji. Umiem żyć po spartańsku i jak trzeba to potrafię się przystosować i co ważne, nie narzekać. Wiem, to tylko wakacje ale świadczy to o charakterze i pewnych cechach niezbędnych do życia w trudnych warunkach.
O NIM pisać w tych kwestiach nie będę bo to w ogóle dziki człek i wiem, że poradziłby sobie sam choćby na końcu świata. Przejechał na rowerze Afrykę i nikt mu tego nie kazał. Po prostu chciał.
Nie piszę tego wszystkiego żeby komuś coś udowodnić, ale jedynie żeby doinformować czytelników na nasz temat, bo czytają nas przecież ludzie, którzy faktycznie nic o nas /prócz tego co wyrywkowo napiszemy/ nie wiedzą. Zatem do moich wrzutek o życiu na wsi i nie tylko, wypada napisać parę słów więcej.
Dodatkowo pragnę nadmienić, że 2 października minęło pół roku odkąd wyjechaliśmy z Polski aby realizować drogę do NASZEJ POLANY. Ten, kto nigdy nie zmienił stanowiska managera na kij od szczotki, nie wie ile to wymaga ode nas poświęcenia. Zresztą pisałam już o tym. ON ledwo stał się dyplomowanym fotografem, a już musiał zmienić migawkę na inne narzędzia z migawką nie mające nic wspólnego. Uważam, że TEN krok przez nas postawiony kwalifikuje nas jako ludzi, którzy świadomie zmierzają do wyznaczonego celu. Wyzbywszy się kontaktów z moimi ukochanymi przyjaciółmi, z rodziną, z tym co było na wyciągnięcie ręki, weszliśmy w obcy, niemiecki, nie do końca przez nas lubiany, świat. To duże wyrzeczenie ale też i świadomy wybór. Wielokrotnie zaciskamy zęby żeby iść dalej. Wiemy, że się uda bo takie jest założenie, plan, marzenie. CEL.
Cel świadomy, cel wymarzony, cel wymodlony, cel, który owszem ma swe źródło w dzieciństwa ale mamy odwagę je realizować.

i jeszcze na koniec: wiemy, że zawsze może się coś nie udać. Zdajemy sobie sprawę, że życie bywa różne i nasze losy nigdy nie będą do końca dla nas znane, póki tego życia nie przeżyjemy. Ale.. mimo iż nie jestem absolwentką wydziału zootechniki :-) to marzę o tym, żeby nauczyć się doić kozy, odbierać ewentualne kozie porody, pielić w ogrodzie /mimo bólu w krzyżu/ i wstawać o 3 w nocy żeby dorzucić do pieca... dlaczego? Bo tego chcę. :-)