środa, 23 stycznia 2019

mieć siebie

Takie mądre usłyszałam gdzieś w sieci. Ktoś zapytany o swój największy sukces, odpowiedział "mam siebie". Poza rolą matki, żony, męża, ojca, syna, córki a już dalej idąc pracownika, pracodawcy... najważniejsze, żeby w tym wszystkim się nie zatracić i zawsze "mieć siebie", "mieć kontakt ze sobą", "nie zdradzić swoich pragnień i marzeń w imię czegoś co nie jest nasze". 

Parę dni temu pojawiła się w naszym życiu decyzja do podjęcia. Kusząca ale i pociągająca za sobą wiele konsekwencji. Z pewnością wyprowadzająca nas na całego ze strefy komfortu (przynajmniej na czas jakiś) a jednocześnie powodująca, że do naszego życia wkradło się nagle wiele nowego, niespodziewanego, zaskakującego. 

Oto Brzoza, Brzózka, Brzezinka czyli córka Bronka. 



Zaprosiliśmy ją do naszego życia.
Zamieszkała ze sfochowaną i histeryczną Voltą, z ojcem, który z ojcostwem ma nieco na bakier i też potrafi zębiska na córkę pokazać oraz z Niuniolem, który permanentnie dziwi się, że Brzoza nadal tu z nami jest. 

Brzoza jest małym huraganem (podobnym jak jej siostra Rutka, która wylądowała w domu tymczasowym u znajomych i czeka na docelowy, jedyny i ostateczny dom z gigantycznym sercem dobrych ludzi). Jak śpi jest urocza, kochana i tylko by ją schrupać. W chwili, gdy się budzi skupia na sobie prawie całą naszą uwagęę, bo i robi przegląd butów, i zerka czy dobre drewno na opał Paweł przyniósł do chaty, i wszystkie miski są skontrolowane i zdegustowane rzecz jasna, każdy pyłek, paproszek, okruszek są elementem wiecznego zdziwienia i jeszcze większego zainteresowania. Moje robótki na drutach i szydełku to świat pełen przygód, turlań i zaplątań. Nasze oczy więc kręcą się wokół własnej osi prawie i kontrolują tego małego nicponia, który oprócz faktu, że jest łobuziaczkiem, to jednocześnie daje moc radości, szczęścia, uśmiechu i relaksu. 



To "mam siebie" okazało się być tutaj idealnym sprzymierzeńcem. Wzięliśmy pełną odpowiedzialność za trzeciego psiaka pod naszym dachem, to była nasza i tylko nasza decyzja. Nie daliśmy się naszym ukrytym obawom, strachom. Pojawiły się oczywiście głosy, że za dużo na siebie bierzemy, że "odważni jesteśmy" ale tu chyba nie ma miejsca na odwagę. Nasze do tej pory poukładane życie, chyba potrzebowało takie strzału, żeby nie było za spokojnie, za leniwie, zbyt statycznie. No i już nie jest! :-)

Układamy teraz całą czwórkę na nowych zasadach bo starszyzna zazdrosna jest a tym samym zdegustowana zachowaniem 8-tygodniowego gnojka, który zaczepia, podgryza, ładuje się wszystkim do ich legowisk i nic sobie nie robi z ostrzegawczego warczenia. 

Wesoło jest. Niebawem przyjdzie wiosna (hahaha) i wszystkie konflikty wyjdą na zewnątrz mam nadzieję, ale tymczasem uczymy się wszyscy nowej rzeczywistości i cieszymy każdą wspólną i nową chwilą.  




piątek, 11 stycznia 2019

o poranku

Z oknem piękna zima. Naprawdę!
Wiem temat już nuży i strasznie dużo ludzi się tą zimą podnieca ale jak coś mnie zachwyca to zachwyca. Bo nawet ta zimna, biała i intensywna zima ma swoje różne oblicza i każdego poranka obdarowuje nas swoją nową szatą. 
Od kilku dni mocno padało. Zapadywało dosłownie każdy fragment świata. Wszystko pokryte puchem. A od rana ponownie puch, coraz więcej puchu, już nie widać było kiedy i ile przybywa. Psy w głębokim puchu szaleństwo śniegowe uprawiają i tylko dzięki nim widać ile tej powłoki dookoła. Cieszmy się!!! Takiej zimy nie było dawno. 
"Ale dawniej to jeszcze sroższe zimy bywały" - mówią miejscowi i wcale na nich ta powłoka większego wrażenia nie robi. 
Są i tacy co narzekają. Ale oni zawsze narzekają. Za gorąco, za zimno, za mało deszczu, za dużo etc. No więc i teraz śnieg im przeszkadza. Że za dużo, że za głęboki, że ciężko się chodzi... 
No nic... każdy ma inaczej. Nie oceniam. Obserwuję jedynie. 
Walka z tym co mogę a co powinnam. Każdego dnia uczę się doceniać fakt, że jestem na swoim, że jak nie ma Gości to mogę sobie pozwolić na odrobinę luzu, nicnierobienia, albo robienia tylko tego, na co aktualnie mam ochotę. I robię to ale jeszcze w głębi, wewnątrz mnie pojawia się mały wyrzut sumienia. Że może powinnam coś innego, coś pożyteczniejszego... 

Te utarte nawyki myślowe, ta konstrukcja świata, że trzeba, żeby zdążyć ale gdzie my się spieszymy? 
Nigdzie!
I tak od nowa codziennie uczę się kochać siebie, rozpływać się w sobie, uważności na to co tu i teraz. Cholera jakie to trudne. 
Ale już lepie, już więcej przyzwolenia...
No ale co z tego skoro to przyzwolenie tak szybko potrafi rozpaść się a na jego miejsce wchodzi znów "muszę", "powinnam", "trzeba". 

Kiedyś nie umiałam odpoczywać, nie potrafiłam usiąść i kontemplować świata. 
Teraz już umiem. 
Jestem o level wyżej. 
Tak sądzę. 

No i tak sobie żyję i raduję się z każdego TU i TERAZ. Z tego, że mogę, że chcę i że to jest mój czas. Do czasu... aż zaatakuje mnie "musisz", "powinnaś", "trzeba". 

I tutaj na koniec anegdotka, chyba prawdziwa, znajoma mi opowiadała. 
Była w Bieszczadach z kilkoma innymi osobami i auto wpadło im do jakiejś zaspy chyba. W każdym razie potrzebowali pomocy miejscowego, z ciągnikiem, albo wyciągarką. I jak ten miejscowy pojawił się już na miejscu na zdarzenia to ten miastowy zaczął swoim miastowym nawykiem pouczać tego lokalsa "że tu pan MUSI.... że tutaj TRZEBA, tutaj MUSI pan zaczepić, teraz MUSI pan pociągnąć....." a ten co przyjechał ich z opresji ratować nagle wyprostował się i powiedział "Proszę pana JA NIC NIE MUSZĘ, JA JESTEM Z BIESZCZAD"

Dobrego dnia!!! :-)







niedziela, 6 stycznia 2019

z opóźnieniem ale z uważnością

Wszystko (no dobra ... prawie wszystko) przebiegło dobrze, spokojnie, tak jak bym sobie tego wewnątrz życzyła, jednocześnie nie nastawiając się na nic konkretnego. Zwyczajny relaks i spokój. I nawet spora obecność Gości pod naszym dachem, nie wykrzesała ze mnie zbyt dużej dozy stresu czy poddenerwowania. Czyżbym nauczyła się jakimś cudem wreszcie nad tym panować??? :-) Bo może tego nigdy nie było widać ale tremę przed każdym przyjazdem Gości i stresik to ja mam :-).

A może to też rodzaj Gości, jaki do nas przybywa sprawia te cuda. Bo choć różnimy się od siebie i to dość znacznie, to jednak wielki wspólny mianownik zawsze nas łączy. Z każdym ten wspólny mianownik nieco inny ale to właśnie dodaje kolorytu, to nas rozwija, pomaga zerknąć wgłąb siebie, poznać nowe zakamarki, odkryć nieodkryte, definiować to co trudne. 

Świadomość siebie, znajomość emocji, jakie to ważne. 
Dlaczego tylko nie uczą nas tego w szkołach. 
Przygotowanie do Życia w Rodzinie - chyba jest taki przedmiot... a przecież powinien on brzmieć Przygotowanie do Życia... i tyle...
Wiedzy jest moc.
Wcale nie musi być związana z żadną religią czy wierzeniami. Każdy niech rzeźbi w sobie własny kręgosłup moralny, etyczny. Jesteśmy mądrymi stworzeniami, wystarczy nas tylko delikatnie poprowadzić, przekazać wiedzę, podzielić się dobrem, doświadczeniem, energią tą prawdziwą, która nas definiuje od pokoleń. 

Życzę Wam dobrego uważnego spokojnego roku - specjalnie bez przecinków, na jednym wydechu. Obyście robili to co wybraliście, z wielką miłością a jeśli Was cokolwiek uwiera, to ... zmieńcie to. Ale nie drastycznie, nie nagle, niech ta zmiana odbywa się z uwagą, z pełną świadomością.