pozory mylą

Zapowiadał się spokojny wieczór. Oboje po pracy. Tym razem żadne z nas nie pracowało na noc, zatem perspektywa wspólnego wieczoru - bardzo miła. W południe miałam nawet chęć na wieczorny seans filmowy, ale zanim to miało nastać najpierw w głowie ułożyłam jadłospis na wieczór. Zaopatrzyłam się zatem w niezbędne produkty, celem wykonania sałatki jesiennej /świeży szpinak, gruszka, orzechy włoskie oraz dresing z jogurtu naturalnego i sera pleśniowego/, On zabrał się za porządkowanie miesiąc temu zebranych orzechów, które czekały na balkonie na swój czas. W międzyczasie moje plany filmowe nieznacznie zmieniły bieg, bowiem na GG odezwała się wreszcie długo wyczekiwana przeze mnie persona, którą wielbię OGROMNIE, a i przypomniałam sobie, że w Trójce trwa benefis Stanisława Tyma. Leniwość wieczoru udzieliła się i JEMU, bo nagle zrezygnował z obierania orzechów i walnął się na niepościelone od rana łóżko, informując mnie, że ON idzie już spać. Hm....
Rozmowa ze wspomnianą dobiegła końca, a i benefis miał się ku końcowi, gdy nagle wpadłam na pomysł zupełnie niewinny, że "wygooglam" sobie bliższe informacje o syropie tudzież nalewce pigwowej, bowiem od paru już dni byliśmy delikatnie zaniepokojeni czy zapach z naszego syropu to pigwowy naturalny czy też mamy do czynienia z lekką fermentacją. Hm... smak nadal był w porządku, więc jakoś specjalnie nie denerwowaliśmy się tym faktem, ale ten zapach... dziwnie znajomy.
No i stało się. Wystarczy, że weszłam na forum, na którym jedna z podobnych do mnie, woła do internautów o pilną pomoc, bowiem od 2 tygodni jej praco i czasochłonnie pokrojone pigwy w cukrze zaczęły fermentować, aby leniwy wieczór nabrał tempa. Oczywiście jak to w sieci bywa, sypały się skrajne opinie i porady. Od tych, którzy radzili sfermentowane owoce umieścić w jedynym słusznym miejscu czyli w koszu, do tych co to w lekko kwaśnym smaku po procesie fermentacji upatrywali nawet coś oryginalnego w późniejszej nalewce.
Jak to zwykle ja.... zaczęłam działać. Nie sama!!!! Obudziłam JEGO. Najpierw skusiłam sałatką, której przecież jeszcze nie zjedliśmy, a potem przystąpiliśmy do dzieła w tempie o wiele za szybkim dla dopiero co obudzonego JEGO, ale cóż było robić. Zdanie w stylu: "Chcesz żeby cała Twoja kilkudniowa praca krojenia tego cholerstwa poszła na marne?" dodatkowo GO wybudziło z jesiennego, czwartkowego snu. No i dawaj!!! Zlaliśmy wszystek syrop ze słojów i butelek do jednego dużego naczynia. Po czym "surówkę" /tak by the way: co to za określenie jest?, to chyba właśnie przez tę "surówkę" pojawiającą się w niektórych poradach, nie doczytałam przepisu na pigwówkę do końca i pomyślałam... eee tam.... jakoś to będzie, sama dam radę/ wywaliliśmy z hukiem do kosza, no bo taka lekko skwaśniała to się już nam na nic nie przyda, nie? Syrop /ok. 3 litry/ zalaliśmy 1,5 l wódki.
No dobra... na błędach człek się uczy. Ale tak to jest jak się idzie na żywioł. :-)   
Powiem tak: wyszło smacznie, mało klarownie, w zasadzie wcale nie jest to klarowne. Ale na klarowność to jeszcze trzeba chyba zaczekać. Na konkretne degustacje też.