retrospekcyjnie

Jutro minie rok.
Rok odkąd nie ma nas TAM a jesteśmy TU.
Odkąd pożegnaliśmy nasze strony, naszych przyjaciół i rodziny.
Byli tacy co nie do końca wierzyli, że jesteśmy to w stanie zrobić, byli tacy co sądzili, że za moment wracamy. Jeden kolega ocenił, że wrócimy na dobre na najbliższe wakacje, ale nie dlatego że cel już będzie osiągnięty ale dlatego, że nie wytrzymamy, że nie starczy nam energii i sił do realizacji tak trudnego i szalonego pomysłu. A my zamierzamy mu udowodnić, że się myli.

Minione 365 dni pokazało nam wiele nowych oblicz nas samych. Tych lepszych i czasem niestety tych gorszych, tych zarobaczonych i opanowanych przez nieopanowane emocje. Bywa i tak ale i to nas uczy. Na szczęście zbliżył nas ten czas do siebie niesamowicie. Może to chore, ale spędzając ze sobą każdą wolną chwilę i czasem nawet razem pracując, zwyczajnie tęsknimy i z niecierpliwością czekamy na powrót tego drugiego do domu. To raduje i buduje.

Wiele osób sądziło, że my TU zostaniemy, że nam się dobrobyt udzieli i zapomnimy o naszym trudnym celu. Nic bardziej mylnego w procesie rozumowania. Jest totalnie odwrotnie. Każdy dzień, każda chwila spędzona tutaj i każda kropla potu wyciśnięta przez nas podczas ciężkiej pracy, zbliżają nas co raz bardziej do tego, co zostawiliśmy ze smutkiem za nami. Każda myśli krąży po polskich nizino-wyżyno-górach. Słyszymy śpiew ptaków, widzimy szemrzący strumyczek, rozkwitający kwiat i cały czas wyobrażamy sobie nas TAM.

Przyznajemy się bez bicia - nie integrujemy się z lokalesami, nie wnikamy w tutejszą kulturę, nie staramy się poznawać tajników tutejszych zwyczajów, czy życia ogólnie. Język znamy o tyle o ile - mimo postanowienia noworocznego, nie spędziłam nad niemieckim dodatkowo ani jednej minuty. Nie czuję tego. Cóż! Takie życie.
Ale jedno muszę przyznać, że doceniam Niemców za pewne rzeczy. Potrafią to, czego Polacy nie umieją, a jeśli to robią to jednostkowo i z pewnością nie mają za sobą takiego wsparcia, jakie mają Niemcy. Od paru tygodni mam kontakt z telewizją. Otóż prasuję u jednej z moich klientek i podczas tej czynności ona włącza mi TV. A ja ustawiam sobie programy regionalne bowiem, nadają tam naprawdę znakomite programy promujące lokalną kulturę i zwyczaje. Ilekroć nie włączę to dowiaduję się tylu ciekawostek, a przy okazji uczę i mam zamiar kiedyś to wykorzystać we własnym gospodarstwie. Wczoraj dwóch starszych panów opowiadało o swojej maleńkiej przydomowej fabryczce, w której wyrabiają produkty z rokitnika: soki, dżemy, konfitury. Innym razem zwyczaje ludowe z samej Bawarii o święcie tabaki. Znakomite programy, które kiedyś i u nas były mocno obecne /choćby, w TV Edukacyjnej/ dopóki powtórki seriali i wszelkich programów rozrywkowych nie zdominowały naszych rodzimych kanałów. Może teraz coś się zmieniło, ale ja od 4 lat nie oglądam TV - może ktoś mnie uświadomi, że jest inaczej /?/.

Parę dni temu Moja Serdeczna, w mailu, zapytała mnie, co mi daje czytanie WAS, blogowiczów. Skąd to zainteresowanie? Ona "mnie czyta", jak to argumentuje, bo mnie zna, chce wiedzieć co u mnie etc. Ale ja, dlaczego czytam blogi ludzi, których nie znam... Czy aby na pewno nie znam?? :-) Mam wrażenie, że znam Was coraz lepiej. Gdyby nie WY, wiele procesów myślowych nie zaszłoby w mojej głowie. Przecież od lektury Chaty Magody rozpoczęło się też moje blogowanie. Wasze losy, dzieje, historie, czyli te kawałki z Waszej egzystencji, które udostępniacie na swoich stronach, stają się dla mnie codziennie wspaniałą lekturą. Czasem porzucam czytanie paru stron książki na korzyść historii o narodzinach alpak, kóz, o znoszeniu jaj, o otrzymaniu pozwolenia na rozbudowę /lub też nie/, o pieczeniu chleba na Pogórzu czy wielu innych ARCYciekawych, który nie wymieniłam. Więcej chyba nie muszę tłumaczyć. A ten kto tego nie przeżywa każdego dnia, zwyczajnie chyba nie do końca potrafi zrozumieć magię tego wirtualnego świata, który chyba jednak wcale taki wirtualny nie jest. A dziś Wam za to, że jesteście, że chce się Wam nas czytać i że nam kibicujecie pragniemy SERDECZNIE PODZIĘKOWAĆ.

A co się wydarzyło TAM, podczas naszej rocznej już nieobecności???
Teatr, w którym pracowałam przez ostatnie lata ma nową siedzibę i żal, że mnie nie było podczas jej otwarcia, ale życzę radości w byciu TAM, sukcesów, miliona widzów, pozytywnych recenzji, cudownej energii i wielu najlepszych w Polsce premier. 
Trójka - dziś obchodzi 50 -lecie. Fajnie mieć jakiś mini jubileusz obok takiej LEGENDY, która nadal mi tutaj od rana do wieczora towarzyszy.
Dzieci moich przyjaciół rosną a ja tego niestety nie mogę widzieć i obserwować, a przecież tak je wszystkie kocham i podziwiam za ich kolejne postępy w dziedzinach przeróżnych.
Mój Brat rośnie i dojrzewa, a ja nie mogę być koło niego, żeby mu czasem delikatnie wskazać odpowiednią uliczkę, w którą może warto skręcić w tym barwnym ale i pełnym rozczarowań, życiu.
Moje Przyjaciółki osiągają sukcesy zawodowe, zakochania i zawody miłosne, a ja nie mogę być przy nich fizycznie żeby się z nimi tym cieszyć lub smucić...
I wiele wiele innych wydarzeń, o których może i nie mam pojęcia... ale wiem, że ONI wiedzą, że ja jestem z nimi zawsze myślami, moja telepatia działa na najwyższych obrotach, łączę się, wzruszam, wściekam i po prostu jestem.

A na koniec zadam sobie w eter takie oto pytanie: CIEKAWE NA JAKIM ETAPIE BĘDZIEMY ZA ROK...? :-)