październik

Doświadczam życia pełną gębą. Tak mi się przynajmniej zdaje. Chociaż nie ma żadnych kataklizmów natury przyrodniczej to jednak...
Dopiero niepełne dwa tygodnie sama a jednak to doświadczenie na wagę złota. Tęsknię. Za kim? Za NIM. A jakże... ale dziś nie o tym.
Po pierwsze kolory. Gdybym była malarką to bym zwariowała. Buki, klony jawory, jesiony, brzozy i modrzewie... mgły... deszcze, chmury i promienie słońca. Szaleństwo, które nie pozwala mi spokojnie prowadzić auta. Dlatego sporo spaceruję. Bronek to uwielbia. Nie mogę ogarnąć poziomu jego szczęśliwości. Ten pies jest kapitalnym stworzeniem i niezwykle podatnym na edukację. Tylko raz popełnia swoje skuchy. Gdy widzi moją irytację i zdecydowanie w dość stanowczym tłumaczeniu, że "NIE WOLNO", więcej tego nie robi. Ostatnio biegł za moim autem a zobaczyłam go we wstecznym lusterku około 2 km od domu, słabo? Mój Boże jaka to była radość, gdy mnie dogonił, kiedy na awaryjnych zatrzymałam auto!!! Wsiadł do samochodu i nagle zapomniał o tym, iż ma chorobę lokomocyjną ... a ma dość ostrą. Geniusz nie pies. Wczoraj też za mną biegł ale byłam czujna. Zawróciłam ancymona. I dziś też. No i czeka grzecznie na mnie aż wrócę. Na ganku. A ja czas wyjazdu poświęcam ostatnio na gorliwe modlitwy w intencji "żeby czekał" no i czeka.

Wczoraj rozmowa z przyjaciółką mojej mamy o "Requiem" Mozarta - jak dla mnie najgenialniejszym utworze muzycznym wszechczasów, a dziś w PRII "Requiem" jakby na zamówienie i to jeszcze z interpretacją ekspertów, porównanie wielu światowych wykonań. Delicja!

A tak w ogóle to niby wiocha, niby koniec świata, no bo koniec Polski to na pewno... a jednak trochę się tu dzieje. Był festiwal i mądre słowa i Stasiuk był a teraz na dodatek jest jego "Kucając" i okazuje się, że ponownie się z nim zgadzam bo

"... znika płaskość krajobrazu właściwa letnim dniom. W istocie lipiec i sierpień to najnudniejsze miesiące roku - jeśli nie liczyć dni, gdy nadchodzą burze. Ale poza tym to raczej monotonia z wolna szarzejącej zieleni, wysokiego światła, które męczy i sprowadza coś w rodzaju ślepoty, bo trzeci wymiar krajobrazu, jego głębię, dostrzegamy jedynie rano i wieczorem. (...) 
No więc wrzesień, początek schyłku. Dzięki niskiemu słońcu świat staje się wyrazisty, bardziej materialny, bo cienie są ciężkie, ciemne od wilgoci i zalegają bardzo długo. Po prostocie lata krajobraz staje się wieloznaczny. (...)
Tak więc wrzesień. Początek końca. Ostatni wysiłek świata, zanim zacznie powoli gasnąć, popielić się i zamierać."

I we wszystkim pełna zgoda tylko ja bym to opowiadanie zatytułowała "Październik" - chyba. że w Wołowcu wszystko idzie nieco szybciej, chyba że Stasiukowa głowa odbiera świat po swojemu.

A tak poza tym to kucajcie częściej bliżej swoich zwierząt bo ich świat tak naprawdę zbliża nas do realności tego świata. No i jeszcze jeden cytat z AS.

"Zawszeni i pogodni, powinniśmy trzymać się towarzystwa zwierząt, kucać sobie u ich boku jeszcze przez tysiąclecia, wdychać woń stajni raczej niż laboratoriów, umierać z chorób, a nie z lekarstw, kręcić się wokół naszej pustki i łagodnie w nią zapadać"

A u sąsiadów w nocy ocieliła się krasula i nawet oni zostali zaskoczeni przez naturę, mimo iż już było dobrych kilkanaście dni po terminie i czujni niby też byli. A tak chciałam przy tym być. Widocznie to nie był mój czas.

Dobrego października dla Was.