zakorzenić się

Każdy dzień ma swój rytm. Rytm dnia dzisiejszego nie podobny jest do dnia kolejnego a jednak jest w tym jakaś stałość i powtarzalność, której nie było już od dawna w moim życiu. Dom stał się domem.

Jest kot, który wyleguje się na piecu, grzeje w łóżku nocy, rozpycha się i głośno mruczy oraz wzdycha.

Jest pies, który szczeka raz na ludzi raz na zwierzynę, śpi nocami rozwalony w swoim łożu na plecach i to najlepszy dowód na to, iż ufa i jest mu z nami bezpiecznie.

Jest moja miłość do tych dwóch stworzeń.

Jest piec, który ogrzewa nasz dom i który jest przedmiotem podziwu każdego, kto do nas dociera.

Są ludzie - goście, których napływa tu coraz więcej. Są rozmowy, są dźwięki instrumentów, śpiewu i piękne opowieści. Wspólne śniadania, kolacje, spacery.

Jest to czas, na który musiałam czekać parę lat.

Są różne pogody. Są mgły i promienie słońca, wiatry i spokojne noce, gdy tylko księżyc zagląda do okien przygłuszając blask licznych gwiazd na niebie.

Jesteśmy my. Czasem blisko siebie, czasem nieco dalej. Każde z nas obiera wspólne i osobne azymuty i stara się ogarnąć tę nową rzeczywistość, której przestajemy się już dziwować. Zakorzeniamy się nie tylko w domu ale i w nowej społeczności. Są uśmiechy, chwile radosne, wzruszenia. Nagle to wszystko zaczyna się układać w piękną całość. Tak jakby odnalazły się zaginione puzzle układanki, której obraz od dawna siedział nam w głowie ale ostateczny jego wygląd klaruje się jednak każdego dnia.

Jest tęsknota za domem, gdy my poza nim.

Jest dobrze.