kapanie

Pierwszy powiew... no boję się powiedzieć, że wiosny bo wiadomo, że jedna jaskółka jej nie czyni ale dziś zapachniało życiem. Po wielu dniach ciszy, bezszelestnego opadania płatków śniegu, gdy to świat pogrążył się w książkowym zimowym śnie, gdy wszystko skuł lód i życie zamarło, nagle pojawiło się życie.

Najpierw w postaci kapiącego, rytmicznego wystukiwania dookoła. Nowa muzyka tego miejsca zaczęła wypełniać tę ciszę, do której przywykłam już, ale która to cisza zaczęła być nieco nużąca. Ale będąc oko w oko z przyrodą nużyć się nie można bo nonstop są jakieś zaskoczenia i piękne zmiany aury.

Zwierzęta czują to najlepiej, bez kalendarza, bez wskazówki termometru. Po prostu znikają na dłużej z domu a wczoraj wieczorem do Niuniola pod dom przyszła mafia od sąsiadów i darcie było nieziemskie, gdy podczas mrozu - wiadomo... kocury wygrzewają futerka na piecach maści wszelakiej i łobuzerka im nie w głowach.

Słońce szaleje od wschodu do zachodu i wpada jasnymi promykami przez nasze zielone okna i wypełnia dom radosnym światłem, którego dawno nie było. A dookoła cały czas kapie, skapuje, moczy głowę, drąży rowki i zmienia konsystencję śniegu i tworzy nowe iluminacje świetlne tym kapaniem i topieniem się i błyszczeniem.

A jak się człowiek pochyli nieco nad tym tematem to tak to właśnie wygląda.

A może zima już nie wróci? Skoro przyroda tak wyrywa się do życia... Radość ma wielka!!!

A wieczorem wszystko znów cichnie, okrywa się bezpieczną powłoką zmroku, zamiera i żegna kolorami nadziei, które znikają szybko za horyzontem, pozostając na długo w sercu.