zapach majeranku

Dawno dawno temu za domkiem mojej babci, stała przylegająca do jego ściany zewnętrzna komórka. Był to średnio solidny mały domek, pokryty papą, zamykany na kłódkę, z drzwiami, które lekko opadały na zawiasach, co było zawsze powodem trudności w otwieraniu. Przynajmniej dla moich małych niegdyś rączek. Przed wejściem do komórki, obok drzwi, zawsze wisiała jakaś misternie utworzona pajęczyna, a na środku niej królował oczywiście jakiś obrzydliwy krzyżak. Mimo strachu przed nim, ciekawość aby ponownie zajrzeć do środka była o wiele większa.
Komórka była składzikiem wszystkiego co w domu stać nie mogło, tudzież się nie mieściło lub było zużyte, stare ale nie kwalifikowało się do wyrzucenia "bo a nuż się jeszcze kiedyś przyda". U sufitu wisiały suszki, które babcia uprawiała w ogródku, bukieciki majeranku, stary ceramiczny anioł i inne przedmioty, których już nie pamiętam. Po prawej stronie stał stary kredens, który teraz po latach chętnie bym pewnie przyjęła pod swój dach. Wtedy był tylko starym gratem, który dawno został zastąpiony w kuchni nowocześniejszymi meblami, choć z perspektywy czasu stwierdzam, że wcale nie ładniejszymi.
W workach były stare ubrania. Te śmierdziały stęchlizną ale uwielbiałam się w nie przebierać i wyobrażałam sobie, że jestem bohaterką jakiegoś filmu kostiumowego. Stare, za duże buty, pierwsze obcasy (i ostatnie bo nie chadzam), jakieś peleryny ze starych ścinków materiału (babcia była krawcową). No i najważniejszy sprzęt w komórce czyli motorower Romet mojego taty. Pierwszy był żółty ale ... został skradziony. A potem kupił nowszy model, czerwony, który został po latach sprzedany i dokładając nieco funduszy, rodzice kupili malucha.
Komórka nie była idealnym miejscem do zabaw według dorosłych, ale jak na straży była tylko babcia to zawsze udawało mi się jakoś tam wtargnąć. Czas wtedy się zatrzymywał, a ja wiedziałam, że robię coś zakazanego, bo w każdej chwili przecież mógł wkroczyć ktoś i skraść mi te intymne, dziecinne chwile.
Drugim takim tajemnym miejscem intensywnie pachnącym majerankiem, do którego wejść było o wiele, wiele trudniej był strych mojej ciotki, która mieszkała w przyległym domu do babcinego. Tam skarbów było więcej i były one o tyle bardziej nasączone tajemniczością i magią, że rzadziej były eksplorowane, ryzyko większe, no i jakby porządek zdecydowanie godny naśladowania. Tam miałam odwagę wejść tylko z moim kuzynem, dla którego nie było zakazów, nie było świętości i od najmłodszych lat broiłam razem z nim ale pod przykrywką jego pomysłowości.

Dziś gotując zupę, zanurzyłam nozdrza w słoiczku z majerankiem i te wspomnienia wróciły tak szybko jak można pstryknąć palcami. Nostalgia za krajem, za krainą dzieciństwa, za miejscem, którego zwyczajnie już nie ma. Dom babci został przebudowany, komórka siłą rzeczy rozebrana, dom ciotki zburzony bo skrzyżowanie ulic Górczewskiej i Lazurowej w niczym nie przypomina już miejsca, o którym piszę.
Deweloperka zagnieździła się tam wiele lat temu i po kawałku wycinała z krajobrazu, to co stanowiło początek mojej pamięci. Dobrze, że obrazy te noszę głęboko w sercu a gdy chcę się tam przenieść na chwilę na dobre, wystarczy otworzyć słoiczek...