Nasza Polana

Przywitała nas słońcem i zapachem ziół kończącego się lata. Trawa po kolana, małe rzepy czepiające się ubrań. Nieopodal nas pasły się krowy. Idąc pod górę czerpaliśmy w płuca to, co najcenniejsze. Zapachy nowe i jeszcze nieznane. Z tych znanych wiła nam się pod nogami mięta. Soczysta, aromatyczna, nasza. Sięgając wzrokiem zatapialiśmy się w tych naszych areałach i chyba nie do końca docierał do nas fakt, że to Nasze, że się ziściło, że jest. Pogoda była wietrzna. A my coraz bardziej u siebie. Jeszcze tacy wyobcowani. Jeszcze nieświadomi.
W Urzędzie Gminy banalne zdanie żółtodziobów rzuciliśmy do pana urzędnika, że my nowi, że my świeżo upieczeni, że od czego zacząć...

Przyłącze prądu? A ile kilowatów Państwo chcecie? A ile można? A ile trzeba? A ile to jest wystarczająco?

Potem Pan w gumowcach z różdżką w dłoni chodził w szerz i wzdłuż po Naszej i badał i patrzył i liczył i wahało mu się. Tutaj albo tam - powiedział. A tego dnia padało i to bardzo i wiało też. A potem na gorącej herbacie u sąsiada dowiedzieliśmy się, że w taką pogodę to się raczej cieków wodnych nie wyznacza. Że poleca kolegę, naszego drugiego sąsiada ze wzgórza. Drugi sąsiad przyjechał. Następnego dnia. Pogoda była znów słoneczna.

No i my, buszujący w trawie i rozważający, gdzie ma stanąć. Jak, czy pod kątem czy prosto. Gdzie wejście ewentualne. No bo, że plecy domu jak najwyżej mają być to wiadomo.

Wiedza tajemna przed nami otwiera swoje wrota. Maluczcy się czujemy i nieporadni. Tyle w nas zapału i niewiedzy, że jak spojrzymy się za siebie za lat parę to się pewnie z politowaniem do nas samych uśmiechniemy. Głowimy się i wywarzamy pewnie niejedne otwarte już drzwi ale każdy musi swoje przecież przeżyć, swoje błędy popełnić i czasem przedmiotem żartów być. Nie boimy się. Dobrze nam tam.

Wdrażamy się w wiejskie życie. Na razie po woli. Na odległość. Nowe otoczenie. Społeczność mała ale mam wrażenie, że charakterna. Ludzie mądrzy choć nie zawsze patrzący w jednym wspólnym kierunku. Są jeszcze a może przede wszystkim ONI - czyli mieszkańcy lasów, strumyków i łąk. Ich obecność dodaje nam odwagi choć przecież nie raz nas przerazi. To dla nich między innymi wyruszyliśmy w tę podróż.