to już?

Nie, nie byliśmy spanikowani. Ciekawi nowego? Z pewnością. Smutni, że opuszczamy przyjaciół... BARDZO. Zmartwieni faktem, że moje miasto zostaje za nami gdzieś w tyle.... Wcale.
Obładowani po sufit, z dodatkowym bagażem na dachu, na każdym skrzyżowaniu odbieraliśmy gesty wsparcia i gratulacji od kierowców czekających z nami na zmianę świateł.
Był z nami jeszcze wtedy Bambulo, który dzielnie przejechał całą trasę na Relanium, bo inaczej jego transport mógłby wyglądać tragicznie. Był z nami i byliśmy pewni, że wracać też będziemy razem... niestety.
Nie znaliśmy języka. Nie znaliśmy mentalności i temperamentu autochtonów. Ta niewiedza pozwoliła nam wyimaginować sobie w głowach świat, który nigdy w praktyce nie zaistniał. Zderzenie z rzeczywistością było śmieszne, brutalne, bolesne, absurdalne...
Gdyby nie pierwsza pomoc ze strony Mamy i jej męża, nie wiem jak ten początek by wyglądał. Było ciężko, było czasem nawet źle, ale w efekcie daliśmy radę.
Sami, bez żadnego przymusu, wskoczyliśmy na głęboką wodę. Nie utonęliśmy, więc odczytujemy to jako sukces. Czy dryfujemy? Chyba nie. Raczej płyniemy do przodu. Czasem z prądem czasem pod prąd ale do celu jakoś chyba się zbliżamy. Flaut odnotowujemy ilość żadną, burze bywają, sztormy też ale szkwał nas jeszcze żaden nie dopadł. Suniemy do przodu, no... powiedzmy na pełnych żaglach. Nasz plan nie uległ zmianie. To też chyba sukces. Może jest lekko zmodyfikowany ale który projekt nie zmienia się w detalach w trakcie realizacji...?
Przy okazji pojawiły się nowe wyzwania, których będziemy się trzymać równie mocno i z pewnością jedno drugiemu nie przeszkodzi.
Jedno się tylko nie zmieniło. Grono znajomych z tutejszego landu. Zarówno na początku, jak i teraz liczba tychże jest zerowa. Nie liczę ludzi poznanych w pracy czy przy okazji pracy. Ale to nie są znajomi, z którymi na kawkę można wyskoczyć... czy o dupie Maryni pogadać.
Dlaczego ich nie ma? Bo nie szukamy ich. Dobrze nam razem. Dobrze nam z tymi co zostali w Polsce i są z nami blisko i wspierają i tulą jak jest gorzej, po prostu są.
Poza tym przecież całe grono nowych znajomych z blogowego świata mamy i mimo iż czasem jesteśmy tu mniej aktywni to o nikim nie zapominamy. Dziękowałam już wiele razy, ale i ta okazja jest dobra ku temu aby to powtórzyć: DZIĘKUJEMY za wszystko, co do tej pory od Was otrzymaliśmy. Za bezinteresowną pomoc, za niespodziankowe prezenty, za słowa otuchy, za kibicowanie nam. To nas bardzo trzyma w ryzach i nawet w chwilach słabości, nie pozwala się poddawać.
Kino, teatr?  Owszem ... ale tylko w domu i tylko po polsku. :-). No mamy po prostu, jak to mawiają teraz młodzi, totalnie wywalone na ten kraj, jego kulturę i język.
Wiele spraw nam się zweryfikowało, przewartościowało. Czasu na rozmyślania podczas pracy jest aż nadto. Stąd i w głowie kłębią się myśli ale i przy okazji układają na półkach, co w sumie też jako sukces odnotowuję.
Wzbogaciliśmy się o Niuniola, który zaaklimatyzował się na niemieckiej ziemi, śmiem twierdzić... lepiej od nas. Ma swojego wroga podwórkowego, od którego już dostał po uchu i po brodzie. Musi wychodzić często aby pilnować terytorium pod naszym balkonem.
Są też straty... ale o nich już nie będę pisać i mam tylko nadzieję, że Anioł(y) lata nad naszymi głowami i przyczyni się do tego aby moje dzisiejsze życzenie stało się prawdziwe.
Dziś mijają dwa lata odkąd tu przyjechaliśmy. Założeniem było zostać tu 3,4 lata. Jeśli nadal będzie tak jak jest to istnieje realna szansa, aby w cztery lata się wyrobić. Niech zatem dzisiejszy dzień będzie półmetkiem tej niełatwej emigracji. Czyli co...? Czyż byśmy mieli już z górki? :-))