spełniać marzenia? nie... podejmować decyzje i mówić o nich głośno

Parę lat temu czułam, że coś w moim życiu nie gra, że niby wiele się dzieje a jednak wszystko stoi w miejscu. Niby rój ludzi dookoła a jednak Kogoś wśród nich brak. Praktycznie czas w ciągu dnia wypełniony po brzegi ale co z tego wynika? Rozwijam się, ale po co? Uczę się ale komu mogę o tym opowiedzieć? Pytań moc... odpowiedzi mniej.
Pewnego dnia przyszedł mi do głowy odważny pomysł. No i... sobie w tym samym miejscu, gdzie się narodził, został na wiele dni, tygodni a może nawet miesięcy. Pozostał on razem z innymi pomysłami, które nie doczekały się werbalizacji i zaliczył się samoistnie do grupy marzeń, które gdzieś tam kiedyś zostaną zrealizowane. Któż nie ma takiej półki w swoim umyśle...
Nadeszła wiosna. Spacer z Bankowego gdzieś tam ... w towarzystwie koleżanki. Rozmowa o życiu. O planach. Taka zwykła, prosta, bez emocji. No i zrobiłam to! (uczyniłam w myślach gest odzwierciedlający sukces) Zwerbalizowałam bowiem pomysł, przecisnął się z półki marzeń, zobaczył światło dzienne, narodził się i nie było już odwrotu. Tak! Muszę to zrobić! I zrobiłam... Co prawda dopiero kilka miesięcy później ale stało się.  Wystarczyło po prostu głośno o tym powiedzieć.
Czasem tak jest, że gadanie w myślach do siebie nie ma mocy sprawczej. Jedni tak potrafią a inni muszą powiedzieć COŚ do KOGOŚ, usłyszeć siebie wypowiadającego TE słowa, podpisując się pod tym i właśnie wtedy zaczyna to żyć.
Bez tego wieczoru, gdy mój pomysł przestał być marzeniem a przerodził się w coś co nazywamy decyzją, nie byłoby mnie tutaj, nie byłoby mnie z NIM, nie byłoby Naszej Polany.
Dobranoc.