au revoir oraz poszukiwań część II

Moje niezbyt łatwe niemieckie życie było do tej pory co tydzień urozmaicone spotkaniami z pewną damą, o której pisałam prawie rok temu, w poście poświęconym prasowaniu męskich bokserek... o TU.
Dama to może zbyt szumne słowo, bo po pełnym roku współpracy stałyśmy się w zasadzie niezłymi psiapsiółkami. Uśmiechnięta od ucha do ucha Francuzka, z temperamentem megahisterycznie pozytywnej kalifornijskiej girl, wyjeżdża w najbliższy piątek z mężem z Frankfurtu, by przez następne 3 lata stąpać w dziesiątkach swoich par butów po ulicach Sao Paulo. Mąż dostał propozycję lepszego kontraktu w swojej firmie... zatem od 2 tygodni razem z NIM pakujemy naszą Francuzkę i oczom nadziwić się nie możemy ILE TOWARU TA KOBIETA MA W SZAFACH!!!. Konsumpcjonizm w jej wykonaniu jest tak spektakularny, że jestem od nadmiaru tych często kompletnie zbędnych rzeczy, nieźle przemęczona. Sweterki we wszystkich kolorach tęczy, marynarki także, przy czym wszystko w tym samym fasonie, tylko kolorystyka zmienna. Samych butów jej i męża... 72 Kg /sic!/. Wiem, bo ważymy to wszystko żeby wiedzieć ile i na jaki rodzaj transportu zostanie przeznaczone. No jednym słowem głowa mała, w mózgu się lasuje i szok wzrokowy wywołuje. Francuzka jest mocno zdziwiona, bo po wyjęciu tego z szaf garderoby ona sama nie jest w stanie powstrzymać zdziwienia.
Ale ja nie o tym.
Francuzka jest kobietą z klasą i to absolutną. Szczerze powiedziawszy nigdy, przez całe moje życie nie zdarzyło mi się spotkać człowieka, z taką klasą traktującego drugiego człowieka. Zresztą do wszystkiego podchodzi z szacunkiem, uśmiechem, total respect. Znam ją od roku i mogę powiedzieć, że byłam dla niej /poza mężem/ najbliższą osobą tutaj, w tym nie naszym mieście, bowiem nie podjęła pracy, z uwagi na niewiadomą dotyczącą przyszłości zawodowej męża. Nie miała zatem szansy na wyrobienie sobie jakichkolwiek zażyłych znajomości. Co środa i czwartek po 4-5 godzin razem. Rozmowy, pogaduszki, oczywiście wszystko przy pracy. Ona nigdy nie potraktowała mnie z góry. Nigdy nie wyręczyła się mną, a raczej często harowała razem ze mną, Poczęstunek w postaci wody, kawy czy czegoś słodkiego był normą. Dodatkowo zawiązałyśmy wspólny pakt antyniemiecki :-)) i dorzucałyśmy co i rusz niezły zwitek naszych osobistych niemieckich doświadczeń.
Nigdy mnie nie skrytykowała, a jeśli chciała w jakiś sposób zwrócić mi uwagę to czyniła to tak dyskretnie i z klasą właśnie, że wychodziło w sumie na to, iż sama wpadłam na ten doskonały pomysł, który jej się tak bardzo podoba. Można? Można!
Tydzień temu zaprosiłam ją do włoskiej restauracji na lunch. Brakowało nam bowiem zawsze chwili na taką beztroską rozmowę, bez żelazka czy odkurzacza w tle.
Jakoś trudno mi się o niej mówi używając nomenklatury Klientka, o mnie też chyba nie wyraziła się nigdy  per sprzątaczka. 
Będzie mi bez niej źle, ciężko i każdy nowy, kto zajmie jej miejsce będzie z gruntu miał trudny czas ze mną.... :-))).
Francuzka wylatuje w ten piątek.


A my w ten piątek ruszamy na rekonesans PART II do Polski.
Tym razem okupujemy Beskid Niski ze wszystkich możliwych stron ale mamy też oferty w Beskidzie Sądeckim i w okolicy Limanowej. Nasza wyprawa to głównie oglądanie na żywo tego, co ON od tygodni wyszperał w sieci, ale chcemy też poskakać po szlakach, poczuć polską jesień w nozdrzach, może zmoknąć gdzieś na trasie nam się uda i mordki wygrzać w resztkach letniego i początku jesiennego słonka. Skubanie słonecznika też będzie.

Jednak nie możemy rozpocząć kolejnych poszukiwań zanim nie dokończymy opowieści o wyprawie PART I, która miała miejsce w czerwcu tego roku. Pisałam o tym w częściach ale nie skończyłam.
Otóż nie napisaliśmy jeszcze o tym, iż niuchając naszymi nosami po terenach bliżej zachodniej granicy, przejazdem i zupełnie tego nie planując, znaleźliśmy się w Kłopotnicy i tam... odnaleźliśmy przeurocze tereny a pod numerem osiem, odwiedziliśmy naszych blogowych znajomych. Gospodarzy nie było na miejscu ale radość z ujrzenia ich cuda na żywca, była ogromna.

Czy już wiecie, gdzie to? ;-)))