żeby się nie zagalopować

"Moi rodzice też mówili, że przyjeżdżają tu na 5 lat ... i co? Ja się tu urodziłem i już mieszkam ponad 30 lat a mój ojciec tu umarł i nigdy nie wrócił na Sycylię..." - powiedział mi parę dni temu mój były szef, Sycylijczyk, ten u którego rozpoczynałam swoją przygodę we Frankfurcie we włoskiej restauracji. Antonio jest już faktycznie bardziej Niemcem niż Włochem, mimo iż genialnie gotuje po włosku i mówi po niemiecku z włoskim akcentem. Ma tu rodzinę, mamę, rodzeństwo, a od paru lat żonę (Włoszkę) i 4 letniego syna. Tu żyje, tu mu się powodzi. Tu robi gastronomiczną karierę i mimo iż serce nadal ciągnie na Sycylię... to jemu, tak jak wielu i naszym rodakom, ciśnie się na usta to jedno ale najważniejsze pytanie "z czego tam żyć?". "Trzeba być realistą" - kontynuuje Antonio. Ano trzeba.
Trzeba sobie zatem realnie założyć czy:
- przybywamy tu na (przykładowo) a 5 lat i realizujemy założone plany
- przybywamy tu na powiedzmy 5 - 7 lat i odkładamy kasę na przyszłość - co równa się temu, że najprawdopodobniej nigdy nie wrócimy i będziemy do końca życia egzystować w totalnym rozerwaniu i rozkroku
- przybywamy tu na stałe, uczymy porządnie języka, rozwijamy się dla potrzeb dalszego życia w innym kraju i podejmujemy decyzję, że mieszkamy TUTAJ a TAM to tylko na wakacje i żeby się z rodziną spotkać.

Ta środkowa opcja jest moim zdaniem najgorsza. Najgorsza dlatego, że nikt jej przecież tak naprawdę nie wybiera, ona się sama wybiera. Ona gubi tych, którzy zachłystują się zachodnimi zarobkami, wysyłają cała pensję do kraju i powtarzają sobie przez kolejne lata "no to jeszcze do świąt... i wracam". No i u tych, co tkwią w opcji środkowej, pojawia się niestety często na stole alkohol, zdrady i niespełnienie. Efektem tego jest totalny brak satysfakcji z życia, które sprowadza się jedynie do pracy, odkładania, spania.... Liczy się każdy grosz, nie pozwala się na odrobinę przyjemności, bo przecież trzeba ciułać.

My należymy chyba faktycznie do wyjątków bo wciąż musimy się z czegoś tłumaczyć. W zasadzie ludzie, po których wyczuwam, że nie kumają o co chodzi w naszej decyzji, nie są w ogóle wtajemniczani w naszą historię i nasz cel. Bo po co znów oglądać zdziwienie na czyjejś twarzy? Po co tłumaczyć się dlaczego nie chcemy tu zostać a w zasadzie chcemy JAK NAJSZYBCIEJ stąd uciekać? Mam wrażenie, że większość Niemców uznaje niestety tylko i wyłącznie własny patriotyzm. Ci, którzy chcą wracać tam skąd przyjechali, uważani są za niespełna rozumu co najmniej. A to my właśnie.

Od zawsze lubiłam projekty. Działam w życiu zadaniowo co nie oznacza, że jestem pozbawiona romantyzmu i spontaniczności. Jednak wyznaczone plany napędzają mnie do działania. Brak efektów mnie dobija, zniechęca, demotywuje. Tutaj efekty są. Jasne, że kasa pachnie i tylko dzięki niej dzieje się to co się dzieje i łatwo można oddać się nieostrożnie jej urokowi i zagalopować się.... grunt, żeby się właśnie nie zagalopować...