Szczęśliwości część trzecia

Jak się czegoś nie zrobi od razu to potem jest pięć razy trudniej bo odwleczone w czasie opisywanie naszych poszukiwań staje się po woli takim odgrzewanym kotletem. Relacja jednak musi być - czy to się komu podoba czy też nie - bo to przecież kawałek naszej historii i udokumentować to należy. Dla kogo? A dla nas, dla potomnych.
Zatem mimo późnej pory mobilizuję dziś swe siły i przystępuję do działania. Chronologia będzie zachowana, szczegóły pewnie nie wszystkie wyłuszczone, ale to chyba tylko dla dobra czytelnika bo wiadomo, że co za dużo to nie zdrowo.

Serednie

Wreszcie po odwiedzeniu naprawdę dziesiątek wspaniałych, oderwanych od cywilizacji, można rzec nawet zapomnianych miejsc, po rozmowach z miejscowymi, którzy zapraszali do zakupu niestety nie ziemi ale jaj i innych lokalnych przysmaków, znaleźliśmy się w Bieszczadach. Dojechaliśmy do wsi Polana, /jeszcze ona nie Nasza, ale kto wie.../ zaparkowaliśmy nasze /jak się okazało/ terenowe auto, zapakowaliśmy najpotrzebniejszy dobytek w plecaki i ruszyliśmy otrycką ścieżyną przez lasy i łąki ku wioseczce Serednie. W Seredniem na początku XX wieku było 36 domów. Obecnie jest to jedno gospodarstwo położone na szczycie urokliwego wzgórza. Po reszcie zostały tylko stare zarośnięte fundamenty. Owo wzgórze i kilka jeszcze innych zamieszkują głównie tacy oto przystojni mieszkańcy

ale są też i tacy

autorka foto: Nina Smoleńska :-)

No i byli też inni bardziej rogaci ale głupota moja spłoszyła owo towarzystwo. A był to tak.
Szukaliśmy koni, bo one tutaj zawsze gdzieś po wzgórzach biegają ale nie zawsze od razu można je namierzyć. Było już po zachodzie ale jeszcze widno. Chodziłam z NIM po łące i cmokałam na konie - nie pojawiały się. To sobie myślę "może se gwizdnę" no i jak to uczyniłam, to usłyszałam tętent ale jak się okazało nie koni, tylko spłoszonych przeze mnie ... ŻUBRÓW. Widziałam znikające w lesie ich rogi i wielkie dostojne cielska. Kaca moralnego miałam chyba ze dwie doby ale cóż, no nie ma co płakać nad rozlanym...

Głównymi bohaterami serednieńskiego zamieszania są jednak Państwo Smoleńcy, do których dostać się naprawdę nie jest łatwo bo i błota i chaszcze i gzy a i dziki oraz jak miejscowi mawiają i wilki są na porządku dziennym. Jednak najważniejsze jest to, że jak się już do nich dotrze to o powrót nie jest tak łatwo bo się zwyczajnie do tego na dole pozostawionego świata nie chce wracać. Byłam to wiem. A byłam nie raz i nawet popełniłam roku pewnego opiekę nad dziećmi cudownymi podczas obozu konnego, gdzie odznakę jeździecką brązową zdobyłam. O hucułach wymądrzać się nie będę bo są inni, znacznie lepsi w tym temacie. Jako jednak miłośniczka tych stworzeń, muszę powiedzieć, że hucuły końmi uroczymi są. To uczucie, gdy bez siodła przemierza się na ich grzbiecie dróżki bieszczadzkie, jest niepowtarzalne i kto tego kiedyś zasmakował, ten wie co mam na myśli. Serednie to nie tylko dom Karoliny i Witka oraz dwójki ich uroczych dzieci, ale także, a może przede wszystkim Kuźnia, w której ludzie mający odwagę aby do niej zawitać, mogą przeżyć chwile niezapomniane i długo zapadające w ich sercach.
Seredniańskie łąki pokryte są ziołami wszelakiego wyobrażenia. Gdy ma się szczęście gospodarze częstują mojito na bazie świeżo zerwanej miętki a wygląda ono tak:

 A gdy jest burza i wyłączają prąd to mojito wygląda wtedy tak

A gdy już przychodzi moment rozstania i ON koniecznie napiera, żeby jeszcze nie wyjeżdżać ale sam doskonale wie, że trzeba, to żegnają nas nie tylko gospodarze ale i liczna zwierzyna. Rogaty jeleń też był ale w obiektywie nie udało się zarchiwizować, więc na pocieszenie została śliczna taka

Nie ma co dalej pisać. Jest tam BOSKO! O Seredniem można bliższe wieści odnaleźć TU. Obozy dla dzieci i studentów organizują. Atrakcji niespotykanych nigdzie indziej moc zapewniają a i prywatnie zawsze można do nich zawitać. POLECAM!!!!

Chata Magoda

Blog Chata Magoda był jednym z pierwszych, na jaki wpadłam przy okazji poszukiwań inspiracji na Naszą Polanę. Blog Chata Magoda zachwycił mnie i JEGO, ba... zachwycił naszych najbliższych, którzy wpadają na Naszą Polanę, a którzy wcześniej o Magodzie pojęcia nie mieli. Pan Maciej i Pani Jagoda byli dla nas uosobieniem tego, co i my gdzieś tam chcieliśmy zrobić. Byli symbolem odwagi i tego, że zwyczajnie MOŻNA. Niestety tutaj wrócę do tego o czym rozmawiałam przed dwoma miesiącami z Megi, gdy miałam nieskrywaną przyjemność spotkać się z nią we Wrocławiu.  Na ile blog i nasze pisanie potrafią nas wykreować na innych niż jesteśmy? Czy czytając zaprzyjaźnione blogi nie ulegamy pewnego rodzaju efektowi skrzywionego lustra? Bo przecież i piszący może zniekształcić /nie zawsze świadomie/ prawdę na swój temat, a i my podczas czytania nie jesteśmy w stanie uciec przed własnymi wyobrażeniami na temat autora czy autorki bloga.
No i cóż... długo zastanawiałam się czy o tym pisać ale zdecydowałam, że tak, bo ulegliśmy po prostu pewnej magii, która roztacza się nad Chatą Magodą, a raczej nad ich blogiem bo przy zetknięciu z gospodarzem tego miejsca, czar pryska.
Serednie oddalone jest od Lutowisk czyli od Chaty Magoda o około 20 km. Byliśmy tak blisko, że głupio byłoby nie zajrzeć, nie zobaczyć tego na własne oczy. Nie będę się długo rozwodzić. Padał deszcz i było tego dnia chłodnawo.  Owszem podjechaliśmy pod gospodarstwo ciepłym i suchym autem ale ochotę na ciepłą herbatę mieliśmy, nie powiem. Wysiadając w samochodu zobaczyliśmy wychodzącego zza domu Pana Maćka /poznałam go ze zdjęć/. Nie szedł w naszym kierunku, ale my szliśmy w jego, tak że za moment nasze drogi z pewnością by się przecięły. "Dzień Dobry" - powiedzieliśmy z oddali. "Dzień Dobry" - usłyszeliśmy w odpowiedzi, jednak kierunek, w jakim zmierzał Pan Maciej nie uległ zmianie. "Przepraszam, czy moglibyśmy napić się u Państwa herbaty?". "Nie" - powiedział Pan Maciej, do którego merdając ogonami dołączyły dwa /również znane ze zdjęć/ Goldeny - "Nie jesteśmy placówką gastronomiczną" - dodał. Pan Maciej, nie zwracając na nas więcej już swojej uwagi, poszedł w wyznaczonym przez siebie wcześniej kierunku. My zbledliśmy. Usłyszeliśmy jeszcze tylko na odchodne, że "Herbaty to możemy napić się w Lutowiskach". I na tym był koniec gościnności lub jej raczej totalnego braku, z jaką spotkaliśmy się w Magodzie.
CZAR PRYSŁ!
Parę dni później, zajrzeliśmy na forum dyskusyjne i okazało się, że objawów podobnej gościnności jest i było znacznie znacznie więcej. Smutne. Nie o to nam chodzi. Nie chcemy chyba więcej wiedzieć co dzieje się w Magodzie. Przecież mogliśmy być potencjalnymi gośćmi, którzy po wypiciu herbaty, zapragną wynająć pokój i zwyczajnie dać tym ludziom zarobić na tym co robią najlepiej. Jednak ani my im nie damy zarobić ani jak się okazuje, oni nie robią tego najlepiej. Ich blog to ściema. Zresztą okolica też jest mocno wystylizowana na zdjęciach i filmach bo w efekcie okazało się, że Magoda leży bardzo blisko dość ruchliwej szosy. Z odludziem ma to niewiele wspólnego.  Smutne. Ale postanowiłam o tym jednak napisać jako przestrogę. Tego miejsca nie polecamy. NIE!

Cóż, znów nie udało się dobić z naszą podróżą do końca.
cdn.