Niemieckie realia /czyt. formalności/ zadziwiły nas po raz kolejny, między innymi dzięki temu mieszkamy tu gdzie mieszkamy i w gruncie rzeczy to całe zamieszanie wyszło dla nas tylko na dobre. Co prawda zmniejszył się metraż dla naszych gości... ale dla chcącego nie ma nic trudnego i pomieścimy tych najbardziej wytrwałych jak tylko najlepiej się da. Miejsca do spania są a jak nie to gospodarze chętnie udostępnią swoje łóżko i przeniosą się na niemieckie panele podłogowe.
Praca jest. On pracuje na razie sporadycznie bo tak się na razie układa i pełni rolę gospodyni domowej a ja... Ja pracuję we włoskiej restauracji. Śmiem całkiem poważnie stwierdzić, że przeżywam w niej prawdziwe odloty kulinarne a moje kubki smakowe nie mogą się uspokoić i doczekać kolejnych podróży wgłąb południowych aromatów i smaków. Żeby nie było tak wesoło to napiszę, że w zasadzie to jedyny plus tej pracy. Pewnie ktoś może pomyśleć, że wciąż narzekam ale brak czasu dla siebie ponownie mnie dobija. Nowa praca w gastronomii po raz drugi utwierdziła mnie w przekonaniu, że niemieckie restauracje nie są dla mnie. Tutaj też tyrka i kierat do potęgi trzeciej. No... może pracy nie mam aż tak wiele jak w tamtym średniowiecznym zamku na wzgórzu a i droga do pracy znacznie przyjemniejsza, bo wiedzie wzdłuż Menu, który jest rzeką wspaniale współżyjącą z przestrzenią miejską oraz mieszkańcami tego miasta... ale... Czasu w pracy spędzam niemiłosiernie dużo. Od 10:30 do 23:00-1:00 z przerwą 2h na lekki piknik w towarzystwie JEGO. Wracam do domu, szybkie mycie, buziaki z NIM i z kotem :-) i spać. Od rana to samo. Jedynie w soboty chadzam do pracy na 17:00 a w niedziele mam.... WOOOLNEEEE!!!!!
No, ale żeby nie było tak pesymistycznie. Oficjalnie już się z tej pracy zwolniłam. Była ona bowiem podjęta tylko w celu legalnego posiadania mieszkania /to właśnie te formalności, o których było wyżej/. Pracuję tylko do 28 lipca choć mam wielką ochotę napisać, że AŻ do 28 lipca. I pewnie gdybym teraz była z moimi cudnymi przyjaciółmi i znajomymi na pewnej wyspie na Mazurach to ten czas zleciałby niezmiernie szybko i radości a tak to niestety będzie się ciągnął jak włoski makaron i końca jej nie będzie widać.
Sierpień minie nam zatem już na 100% na szukaniu zleceń w naszej firmie sprzątającej /co da nam lepsze pieniądze i więcej wolnego/ oraz na wizycie mej ukochanej Kuzyneczki, która przybędzie pod nasz dach na 9 uroczych dni.
A teraz, ponieważ nigdy jeszcze nie spotkało mnie naprawdę nic lepszego w postaci jedzenia dla personelu w restauracji - Ci co kiedykolwiek pracowali TU czy TAM :-) wiedzą o czym mówię :-) - załączam fotki dań, które serwuje nasz włoski szef Antonio i jego kucharz Giovanni.
Śmieją się ze mnie zawsze bo przed każdym posiłkiem wyciągam aparat i cykam fotki. Każde danie jest wybitne, smakowite, aromatyczne i dopiero teraz mogę powiedzieć, że odkryłam i pokochałam miłością szczerą kuchnię włoską. Panowie pochodzą jeden z Sycylii a drugi z Wenecji. Mieszanka tych dwóch oddalonych od siebie miejsc, przejawia się tutaj na niemieckiej ziemi kwintesencją tego co w tej chwili dla mnie włoskie. Zaznaczam, że we Włoszech nie byłam nigdy i obiecałam sobie, że pojadę tam po raz pierwszy z moją Sroką.
Mili Państwo, przedstawiam Burattina Salat: czyli Mozzarella faszerowana specjalną mieszanką śmietany i masła, serwowana na ruccoli, z pomidorami i bazylią. Tutaj wersja z mix salat.
Czytając twój opis mieszkania podejrzewam,że chyba mieszkasz w okolicy gdzie mieszkała moja córka,czy w lasku jest mały cmentarz?
OdpowiedzUsuń