piątek, 11 stycznia 2019

o poranku

Z oknem piękna zima. Naprawdę!
Wiem temat już nuży i strasznie dużo ludzi się tą zimą podnieca ale jak coś mnie zachwyca to zachwyca. Bo nawet ta zimna, biała i intensywna zima ma swoje różne oblicza i każdego poranka obdarowuje nas swoją nową szatą. 
Od kilku dni mocno padało. Zapadywało dosłownie każdy fragment świata. Wszystko pokryte puchem. A od rana ponownie puch, coraz więcej puchu, już nie widać było kiedy i ile przybywa. Psy w głębokim puchu szaleństwo śniegowe uprawiają i tylko dzięki nim widać ile tej powłoki dookoła. Cieszmy się!!! Takiej zimy nie było dawno. 
"Ale dawniej to jeszcze sroższe zimy bywały" - mówią miejscowi i wcale na nich ta powłoka większego wrażenia nie robi. 
Są i tacy co narzekają. Ale oni zawsze narzekają. Za gorąco, za zimno, za mało deszczu, za dużo etc. No więc i teraz śnieg im przeszkadza. Że za dużo, że za głęboki, że ciężko się chodzi... 
No nic... każdy ma inaczej. Nie oceniam. Obserwuję jedynie. 
Walka z tym co mogę a co powinnam. Każdego dnia uczę się doceniać fakt, że jestem na swoim, że jak nie ma Gości to mogę sobie pozwolić na odrobinę luzu, nicnierobienia, albo robienia tylko tego, na co aktualnie mam ochotę. I robię to ale jeszcze w głębi, wewnątrz mnie pojawia się mały wyrzut sumienia. Że może powinnam coś innego, coś pożyteczniejszego... 

Te utarte nawyki myślowe, ta konstrukcja świata, że trzeba, żeby zdążyć ale gdzie my się spieszymy? 
Nigdzie!
I tak od nowa codziennie uczę się kochać siebie, rozpływać się w sobie, uważności na to co tu i teraz. Cholera jakie to trudne. 
Ale już lepie, już więcej przyzwolenia...
No ale co z tego skoro to przyzwolenie tak szybko potrafi rozpaść się a na jego miejsce wchodzi znów "muszę", "powinnam", "trzeba". 

Kiedyś nie umiałam odpoczywać, nie potrafiłam usiąść i kontemplować świata. 
Teraz już umiem. 
Jestem o level wyżej. 
Tak sądzę. 

No i tak sobie żyję i raduję się z każdego TU i TERAZ. Z tego, że mogę, że chcę i że to jest mój czas. Do czasu... aż zaatakuje mnie "musisz", "powinnaś", "trzeba". 

I tutaj na koniec anegdotka, chyba prawdziwa, znajoma mi opowiadała. 
Była w Bieszczadach z kilkoma innymi osobami i auto wpadło im do jakiejś zaspy chyba. W każdym razie potrzebowali pomocy miejscowego, z ciągnikiem, albo wyciągarką. I jak ten miejscowy pojawił się już na miejscu na zdarzenia to ten miastowy zaczął swoim miastowym nawykiem pouczać tego lokalsa "że tu pan MUSI.... że tutaj TRZEBA, tutaj MUSI pan zaczepić, teraz MUSI pan pociągnąć....." a ten co przyjechał ich z opresji ratować nagle wyprostował się i powiedział "Proszę pana JA NIC NIE MUSZĘ, JA JESTEM Z BIESZCZAD"

Dobrego dnia!!! :-)







5 komentarzy:

  1. Ja też już nic nie muszę, choć nie jestem z Bieszczad :)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. no to jest nas więcej... i dobrze :-) może wreszcie ten świat wyluzuje, pozdrawiam serdecznie

      Usuń
  2. Dziękuje za taki motywujący post.Anegdotka jest rewelacyjna, zswsxe będę sobie powrarzał,że ja nic nie muszę jestem z Roztocza. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No jasne, przecież to wcale nie musi być tylko domena ludzi z Bieszczad - łączmy się w tym pięknym stanie, pozdrowienia

      Usuń
  3. Ja narzekam od lat tylko na zimę :P
    uczyś się odpoczywać i nie musieć to jest sztuka. Opanowałam ją ale chyba coś nie tak poszło bo widzę, że znosi mnie na lenistwo... a tego chyba w pakiecie ,,odpoczywania" nie ma :D
    Pozdrowienia zostawiam :)

    OdpowiedzUsuń