chaos i zamęt w głowie mej

Są piękne te z duszą i te zwyczajne, bez uniesień większych gdy się na nie spogląda, zrujnowane do granic możliwości i te utrzymane w dobrych warunkach ale bez tego 'czegoś' co porywa, co każe już, teraz biec w ich stronę, są śmiesznie tanie bo usytuowane w teoretycznie niezbyt atrakcyjnej krainie i te za kwoty nieosiągalne nawet za lat sto.  Jak podoba się bryła to znów jakiś dom sąsiedzki zbyt blisko jest położony, jak okolica piękna i dzicz kompletna to dom bez dachu, w ruinie nieopisanej i nadającej się tylko do rozbiórki. Jak cena pasuje i sama nieruchomość nas porusza, to znów adnotacja z boku krzyczy na czerwono, że "sprzedane". Jak JEMU się podoba to ja znajduję milion ALE, dla których nie ma co się danym obiektem interesować.
Strachu we mnie mnóstwo do tego stopnia, że zamiast radować się i z pasją przyglądać kolejnym propozycjom wyszukanym tylko przez NIEGO /przyznaję, że ja nie szukam/, to nie umiem wgryźć się w kolejne propozycje bo... no właśnie bo co?
Musimy planować niebawem, za tygodni kilka, kolejną wyprawę, rekonesans niezbędny, kilkudniowy zaledwie ale ja wyszukuję sto przeciwności losu, żeby odłożyć to na kolejne tygodnie. Szaleństwo mnie opuściło i wkrada się taki nielubiany przeze mnie i hamujący mi działanie... racjonalizm. Brrr......
No bo co będzie, jak pojedziemy, spodoba się nam, zakochamy się w sobie na nowo a kraina wraz z domem przygarnie nas swymi witkami niewidzialnymi, gdy nagle kieszeń i konto powiedzą nam radykalnie, że JESZCZE NIE! Jeszcze Was na to nie stać!
My wtedy odpowiemy, że są kredyty, są inne formy zdobycia brakujących pieniędzy, milion opcji zapłaty i dogadania się z właścicielem... ale właśnie w tym momencie pojawia się w mojej głowie taki wielki znak STOP, hamulec bezpieczeństwa odblokowuje się i ruszyć mojej głowie dalej nie pozwala. Mózg zatrzymany, wyobraźnia idzie na urlop. Nie ma mnie. Kamień na duszy wisi.
Chcę ale ... nie to, że się boję tylko właśnie dalej pójść nie umiem. Ale ... wiem, doskonale, że jak już pójdę to absolutnie nie pożałuję, że mi intuicja zawsze /no prawie/ dobrze doradza a w połączeniu z umiejętnością analizy i jeszcze JEGO rozeznaniem w bardziej fachowych kwestiach budowlanych, do których ja się staram nie wtrącać, musimy /no bo nie ma innej opcji/ osiągnąć SUKCES.
Te wszystkie wichry i tornada nad moją głową sprowadzają się zwyczajnie do tego, że w wyborze TEGO JEDYNEGO MIEJSCA, nie ma już przestrzeni na żadną tymczasowość. Ta decyzja musi być dojrzała, nie może sobie pozwolić na błędy, których potem nie będziemy w stanie naprawić, musi być stuprocentowa i choć pewnie obciążona niejednym kompromisem, to jednak... no co mogę więcej napisać...  no sami czujecie, że ciężar jest.
No to, żeby lżej się zrobiło... prezentujemy lipiec na naszym balkonie