dobre anioły

Stara nasza chata drewniana, której początek życia datowany jest na rok 1928, zapewne ukrywa między swoimi balami wiele ciekawych historii, żyć i duchów, jakie pozostawili po sobie przodkowie. Co prawda nie w prostej linii nasi, ale jakoś jednak trochę nasi bo czuć ich opiekę nad naszych domem a fakt, że siedzę tu sama czasami i kompletnie niczego się nie boję (bo niby czego?), sprawia, że ich dobra obecność jest stale wyczuwalna. 

Realnym i namacalnym opiekunem naszego domu jest Pan Wojtek, o którym pisałam wiele miesięcy temu TUTAJ i na szczęście nadal jest w dobrej formie. Przy dobrej pogodzie wychodzi z domu i robi tzw. obchód terenu i sprawdza czy wszystko jest na swoim miejscu. A jak nie jest, to bywa że się złości. 

Fruwają też nad naszym domem anioły najlepsze, osób które przez ostatnie lata odeszły z tego świata ale wiem, że są z nami i kibicują tam z nieba wszelkim poczynaniom naszopolanowym. Moja niedawno zmarła Babcia, JEGO Dziadkowie, moja Kabatka najlepsza na świecie, która parę dni temu skończyłaby 40 lat, ale dane jej było nacieszyć się życiem jedynie 37 wiosen. Oni i  jeszcze inni, oni wszyscy są i krążą i czuwają i wysyłają dobrą energię. Wyczuwam to całą sobą i mam wrażenie, że wiejskie życie pozwala mocniej poczuć ich duchy, które zapewne systematycznie nas odwiedzają. 

Są też kochani i serdeczni a przede wszystkim niezwykle pomocni rodzina, znajomi i przyjaciele, którzy od czasu do czasu pragną przybyć do nas i się zwyczajnie zmęczyć. Ludzie, którzy mają potrzebę zostawić na naszej ziemi trochę swojego potu, wycisnąć ile się da i zobaczyć tego wymierne efekty. Takich ludzi od początku jest wielu. Począwszy od mojego Brata, który jako licealista jeszcze przybył ze swoim przyjacielem w wakacje i pomagał JEMU ogarnąć nieco teren, potem rodzina Lazurków i Kowalczyków, którzy cięli z nami drewno na opał na kolejne zimy, układali tysiące butelek w naszej podłodze butelkowej, nosili cement i ciężką glinę na różnego rodzaju fundamenty, JEGO Brat z dziewczyną Weroniką, osoby energiczne o wiecznym uśmiechu na twarzy i radości zewsząd wypływającej, moja Mama z Tatą, którzy po wielu latach stanęli razem przy kuchennym blacie i pomagali w przygotowaniach do naszego wesela. Był też Blaskacz, który na co dzień tworzy piękne dźwięki i swymi delikatnymi dłońmi wypuszcza z instrumentów genialne nuty a tutaj utytłany w kurzu tyrał i nosił i budował. Że nie zapomnę oczywiście o dzielnych chłopakach Marcinie a potem Marcelu, którzy po prostu przyjechali żeby pomóc a to w budowaniu budynku gospodarczego a to przy pierwszym etapie układania pokrycia dachowego. Co cenne, przy tych ostatnich osobach to fakt, że Nasza Polana zbliża ludzi bowiem Marcina poznaliśmy tutaj, u nas, był dosłownie 2h z wizytą i sobie zamarzył pobyć z nami i popracować, a Marcel był kolegą ale takim, którego raczej widywaliśmy na imprezach. Ktoś dalszy stał się kimś bliskim i niezwykle szczęśliwym z powodu roboty, jaką dla nas wykonał, że o naszym SZCZĘŚCIU nie wspomnę. 

Jakie to jest niesamowite, że przyjaciółka z czasów licealnych, która przybyła do mnie w jeden z listopadowych weekendów, mimo pięknych i długich paznokci :-) i stroju dość eleganckiego, ubrała się w starą kapotę i wyszła ze mną na zimne pole po drewno na opał, zabierając przy tym siekierę z podwórka do domu (tak na wszelki wypadek :-) ). Lubię ludzi, którzy po przybyciu tutaj czują się częścią tego miejsca i chcą w nim zostawić jakiś swój ślad. A no i jeszcze Ania i Marcin, których wcześniej nie znałam, ale jadąc do nas postanowili ofiarować nam stare serwetki kordonkowe i obrusy takie "babcine" (Ania miała kiedyś własną restaurację i to pozostałości po wystroju). 

A teraz wisienka na torcie. 

Latem ON wybrał się na samotną, kilkudniową wyprawę rowerową po Beskidzie. Wieczorem, szukając miejsca na nocleg, zapoznał kolegę, z którym podobno przy ognisku przegadali parę godzin i była to fajna, męska, konkretna rozmowa o życiu. Czasem dzieje się taki cud, że dwie obce sobie osoby, w parę chwil stają się sobie bliskie. Obaj rowerzyści, podążali w przeciwnych kierunkach, ale los skrzyżował ich trasy i nastąpiło niesamowite spotkanie. Rafał - bo o nim mowa - stał się kolejną osobą, niezwykle nam bliską duchowo i serdeczną za każdym razem gdy się widujemy bo widujemy się od tamtej pory dość systematycznie. Parę dni temu otrzymaliśmy niezwykły prezent. Pierwszy gadżet reklamowy Naszej Polany :-), który niezwykle ucieszył moje serce i co tu dużo gadać... wzruszył. Dziękuję!!!

To, co nam Kochani, ofiarowujecie w postaci Waszej ciężkiej pracy, Waszej obecności, niespodzianek, pocieszenia, dobrego słowa to zawsze zostaje mocno z nami i jest darem najpiękniejszym. My możemy odwdzięczyć się teraz jedynie swoją gościnnością, dobrą i pożywną strawą, gorącą ziołową herbatą, naleweczką, rozmową, opowieścią, wycieczką w nieznane lub słoikiem przetworów, wytworzonych z tego, co daje nam Matka Ziemia. Ta wymiana z Wami zawsze jest bardzo pokrzepiająca. Dziękujemy WAM. Nasza Polana jest WASZA :-)