piątek, 21 lutego 2014

spowolnienie

Najbliżsi, rodzina, przyjaciele i znajomi znają mnie jako osobę energiczną, rozbieganą, szybką i dość dobrze zorganizowaną, z nutą chaosu, który nie zagraża przedsięwzięciom. Niegdyś kilka seansów kinowych w tygodniu to była norma, spektakle, podróże, spotkania, nocne do domu powroty. Wieczory w grupie przyjaciół, piwko w knajpie, a tu ktoś ma urodziny, a tam znów jakaś rocznica, a to tete a tete z przyjaciółką, poker z chłopakami. Zawsze miałam coś do roboty, w zanadrzu kilka umówionych osób na jedno popołudnie i wieczór. Moje życie było aktywne, przepełnione atrakcjami i dobrze mi się z tym żyło. Był czas na lekturę w komunikacji miejskiej - choć nad jego ilością zazwyczaj ubolewałam.
Ile czasu musi minąć żeby ktoś zmienił tryb życia? Ile czasu musi nad tym spędzić jeśli bardzo chce tego dokonać a ile czasu zabiera to temu, kto nie do końca chce aby się stało się realne, jednak dzieje się bez naszej ingerencji?
Nigdy nie chciałam się zmienić bo było mi ze sobą dobrze. Moje tamto życie miało swoje priorytety i dopracowywałam wszystkie detale do perfekcji aby priorytety nie poczuły się zaniedbywane. Ubolewałam często, że doba zbyt krótka, że z tą czy z tamtym nie posiedziałam tyle ile bym chciała ale przecież już umówiona byłam gdzieś w innym miejscu, już znajomi przed kasą się zbierają, jeszcze potem jakiś after albo i nie. Było i działo się.

3 lata spędzone na emigracji odmieniły mnie nie do poznania. Jestem 100% domatorką, w domu jak w jajku i nigdzie indziej. Spanie stało się jedną z moich ulubionych czynności - kiedyś szkoda mi było na sen czasu - książka w zaciszu domowym to istna magia a 13 calowy monitor laptopa stał się wielkim kinowym ekranem, oknem na świat wręcz.
Zbudowaliśmy sobie na tych naszych trochę ponad 30 metrach kwadratowych taką enklawę, w której czujemy się dobrze. Atmosfera w niej panująca przypomina nam dość często po co tu jesteśmy i w jakim celu podjęta ta decyzja. Nie rozdrabniamy się. Nie asymilujemy się z lokalesami bo nam się zwyczajnie nie chce. Energii mi szkoda na zawieranie nowych znajomości, bo przecież bardziej zależy nam na utrzymaniu kontaktu, z tymi za którymi tęskniocha wielkiego codziennie przed snem ślemy. Literatura w zaciszu domowym polska, gazetki, radio także.
Już nie chce mi się biegać, oglądać, bywać. Kino i teatr w wydaniu niemieckim mnie nie pociągają - choć jest szansa, że coś tam tracę. Wystaw kilka udało nam się obejrzeć i zazwyczaj bez szału... a w domu jak nie książka, to film, a to blog, a to skype. Życie pełne atrakcji, niczym stołeczne funkcjonowanie za dobrych starych lat. I to wszystko w ojczystym języku!

Wyciszyłam się - głównie ja, bo ON to od zawsze w tej dziedzinie bije mnie na głowę. Chyba tylko tempo moich wypowiedzi pozostało bez zmian bo nadal trajkotać to ja potrafię i lubię.

A może to już wiek?? :-)



7 komentarzy:

  1. Wygląda to raczej, jak zbieranie sił, przyczajenie się przed skokiem. Może coś w Tobie wie dobrze, ile energii zaraz Ci będzie potrzeba.
    Pozdrawiam z domowego zacisza, czekamy właśnie na paradę, która przejdzie pod balkonem. Co za wygoda : )

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak... czuję, że na ten skok zbieram już energię od jakiegoś czasu. Wierzę, że jej pokłady będą niewyczerpane.
      Mam nadzieję, że doznania związane z paradą były warte tej balkonowej wygody. :-)

      Usuń
  2. Myślę tak jak Łucja. To na pewno nie wiek, bom ja już leciwa i nic się nie zmieniło. Dalej, jak z Tobą przed zmianą. Dekoracje tylko i miejsce inne, a ja taka sama. Pozdrowienia wiosenne

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie no Rogata i leciwa to brzmi jak oksymoron. :-) Ale co do reszty to z pewnością jest tam racji wiele :-) no i ciekawa jestem tych nowych dekoracji - pozdrowienia serdeczne

      Usuń
  3. Zobacz, Polanko, jak się wyciszyłaś, stałaś się domatorką, i jaką radość Ci to sprawia; a kiedy zbudujecie Polanę, osiądziecie już na stałe, będziesz pić poranną kawę na swoim trasie, będziesz słuchać śpiewu ptaków, nie będzie przeszkadzać Ci odrobinka ziemi za paznokciami, bo przecież wczoraj plewiłaś, albo coś kopałaś w ziemi, i jakos nie domyło się, bo byłaś tak zmęczona; i wcale nie zatęsknisz za tym światem, pełnym pośpiechu i pędu, przeciwnie, bedziesz zmęczona miastem i ruchem, kiedy pojedziesz coś pilnego załatwiać; a może nie? może to tylko ja tak biorę świat? pozdrawiam Was serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  4. To cisza przed burzą, tak myślę. W głowie kłębią się myśli z innej bajki, już Cię ta bajka porwała. I dobrze. Oczekiwanie też jest szczęściem.
    Ściskam

    OdpowiedzUsuń
  5. Ha, ale za to jak już zaczniecie się urządzać na tej Polance, to dopiero będzie się działo. :-)
    Ja to zawsze jakaś taka spowolniona, nigdy crazy, zawsze rozsądna. Nawet chwilami żałuje, że nie umiem tak go with the flow.

    OdpowiedzUsuń