to COŚ co dają nam ONE

Gdy pojawiła się perspektywa samotności w samotni od razu wiedziałam, że oprócz towarzysza Niuniola muszę mieć koło siebie innego jeszcze czworonoga a mianowicie psa.

Gdy miałam lat 8 mama przyprowadziła do domu pieska, który przybłąkał się do niej do pracy w samym centrum Warszawy. Uznając, że jestem już na tyle duża i .... odpowiedzialna, że dam radę... wzięła i poszła w godzinach pracy po smycz i zabrała psa do domu. W sumie powinnam być wdzięczna za tę kolejność bo to zazwyczaj dzieci proszę o zwierzątko a rodzice zazwyczaj szukają sposobu jak tego uniknąć. U mnie na szczęście mama od dziecka była psiarą i tak zostało Jej do dziś.

Ja zawsze chciałam żeby mój pies miał na imię Cypis. Nie wiem skąd mi się to wzięło ale bardzo chciałam. Jednak gdy tylko nadałam nowemu kompanowi owo imię, pies wyskoczył na balkon i ostro obszczekał naszego sąsiada, którego balkon znajdował się pod drugiej stronie przepierzenia. No i sąsiad zapytawszy jak pies ma na imię, odpowiedział, że do niego to raczej pasuje Rumcajs bo taki z niego rozbójnik. No i został Rumcajsem do końca swoich dni bo w istocie rozrabiaką był jakich mało. Szczekał na wszystko i wszystkich. Z ludzi z zewnątrz, z tego co pamiętam akceptował jedynie moją chrzestną matkę, przyjaciółkę mojej mamy oraz moją jedną koleżankę z liceum (czyli dopiero wiele wiele lat później). Podczas wizyt innych gości Rumcajs zamykany był w ... łazience bo mieszkaliśmy wtedy w kawalerce.

Rumek już na samym wstępie nie był psem idealnym. Zniszczył nam kilka par butów, pogryzł parę książek (ale wtedy nie przepadałam za czytaniem więc spłynęło to po mnie), podrapał wyszarpany przez mamę ze szpon komunizmu, rumuński czy też węgierski komplet wypoczynkowy, gryzł systematycznie kolejne swoje koszyki wiklinowe, które stanowiły jego leżankę ALE był przekochanym towarzyszem naszego rodzinnego życia i jego lisią mordkę będę pamiętać do końca życia. Jeździł z nami na wakacje. Nie przypominam sobie żeby kiedykolwiek był dla nas kulą u nogi choć wiadomo, że mogło być łatwiej ale nie było.
Największą metamorfozę w temacie Rumcajsa przeszedł chyba mój tata, który wcześniej jakoś za psem niekoniecznie optował i jego pojawienie się w domu przyjął na spokojnie choć bez entuzjazmu. W kolejnych latach wspólnego życia z Rumcajsem, tata przeobraził się wręcz w miłośnika psów a spacery z nim wspomina z nutką sentymentu do dziś. Rumek był znajdą, najprawdopodobniej skrzywdzoną przez los, czyli przez ludzi i trauma, jaka towarzyszyła mu przez całe życie, była również naszą traumą, którą znosiliśmy w imię miłości dla tego zwierzaka. Można śmiało użyć stwierdzenia, że wychowałam się z Rumcajsem i wiele empatii oraz szacunku dla zwierząt zawdzięczam właśnie jemu. Gdy odszedł, żałoba była wielka i trudna.

Przez dwa lata nie umiałam podjąć decyzji o nowym psie a ponieważ mój tryb życia był w owym okresie, że tak powiem... intensywny, po pewnym czasie zdecydowałam się na kota i tym kocurem był kolejny wielki przyjaciel Bambo. Bambo był królem, spokojnym kocurem, który wydawałoby się widzi i wie więcej niż my. O Bambo było wiele już na tym blogu więc ograniczę się do stwierdzenia, że wprowadził mnie on w świat koci i wszystko co wiem o kotach wiem dzięki niemu. Chociaż nie... nie można tu pominąć roli Pani Hani - Sąsiadki z bloku, która to koty kocha miłością wielką a naszego Bambo chciała pewnego dnia nawet ode mnie wydzierżawić bo faktycznie spędzał więcej czasu u Niej niż u mnie. Ja... szalona, rozpędzona, towarzyska i zaimprezowana często do bólu, żyłam długo ze świadomością, że koty to indywidualiści i nie potrzebują tak bardzo obecności człowieka jak psy, więc siedział Bambo często sam w domu. Do chwili gdy zapoznał się z Panią Hanią przez przepierzenie balkonu (tym razem z drugiej strony). Jednym słowem umiał się urządzić. A Sąsiadka poświęcała Bambo wiele czasu, więc przyszedł moment, że wolał być u Niej niż u mnie. To mnie nieco otrzeźwiło. I nauczyło wiele na przyszłość a skorzystał na tym baaardzoooo kolejny przyjaciel a mianowicie Niuniol, którego matką chrzestną jak wiadomo jest Megi i która wreszcie Niuniola minionego lata poznała bo do tej pory wirtualną matką była, jak na blogowe życie przystało. Niuniolek jest moim kocim oczkiem w głowie, ma swoje miejsce w łóżku i jestem w stanie dla niego spać w nie do końca wygodnej pozycji, byle jemu było wygodnie. Jest mniejszy od Bambo ale jakimś cudem miejsca do spania potrzebuje więcej niż jego poprzednik. Uwielbiam jego spokój, spojrzenia, reakcje, pozycje w trakcie spania podczas całego dnia. Wystarczy spojrzeć na to rude futerko i nawet zachmurzony dzień nabiera promieni słońca. Jest wielką wartością w naszym życiu i wierzę mocno, że oprócz Megi palce w tym maczał również Bambo z zaświatów bo prosiliśmy go o wskazanie odpowiedniego kota na jego miejsce.

Dziś kolejnym przyjacielem jest Bronek, Bronisław, Bronuś, który jest podczas tej mojej samotnej przygody wspaniałym towarzyszem i rozbrajającym dowcipnisiem, który autentycznie potrafi się uśmiechać. Ogromnym wyróżnieniem dla mnie jest fakt, że po tak krótkim czasie jest już do mnie niezwykle przywiązany a każde rozstanie wiąże się z jego smutkiem na twarzy. Tak, bo zwierzęta mają twarze, z których można wyczytać bardzo wiele, jeśli tylko jesteśmy uważnymi obserwatorami i jestem pewna, że każdy kto ma za przyjaciela jakiegoś zwierzaka, przyzna mi rację.

Bronuś jest ze mną wszędzie. Gdy czytam na łóżku on leży obok, gdy przesiadam się do stołu, on grzeje moje stopy, gdy robię coś w kuchni, siada przy mnie, a najbardziej uwielbia prace na zewnątrz i czas, który możemy dzielić razem na spacerze. Zerkam na niego podczas wieczornej lektury i patrzę jak biegnie przez sen, jak mlaszcze, jak sapie i popiskuje. Niech mi ktoś powie, że zwierzęta nie śnią. Niuniol odkąd pojawił się Bronek ma na twarzy komiczny wyraz pt "jeszcze tu jesteś?", "naprawdę nie wiem co ona w Tobie widzi", "Dżizas co za gość, jak można tak szaleć, skakać i jarać się na myśl o spacerze, zero opanowania, dramat!!!" Sarkazm i ironia nie opuszczają Niuniola i mimo iż chłopaki raczej przyjaciółmi nie są (choć Bronek podejmuje próby ale z uwagi na te okazywane emocje, chyba nie ma szans) to jednak żyją w ogólnej zgodzie i śpią w odległości 0,5 m od siebie, co też mnie mocno wzrusza.

Są ludzie, którzy twierdzą, że nie lubią zwierząt, że nie potrzebują psów ani kotów w domu, że śmierdzi, że kupy trzeba zbierać, że kłaki fruwają, że .... no minusów można znaleźć naprawdę moc... Ja jednak uważam, że taka postawa ma głównie miejsce poprzez brak znajomości emocji, jakie towarzyszą podczas życia ze zwierzakiem pod jednym dachem. My ludzie dajemy im schronienie, poczucie bezpieczeństwa, karmimy ale wiem, że ona dają nam znacznie więcej i że te wszystkie powiedzmy "trudy" są na co dzień kompletnie niezauważalne. W nocy muszę wstawać żeby wypuścić kota na dwór a potem po około 2h z powrotem go wpuścić. Czasem takie akcje są dwie. Jasne, że ciepło kołdry nie wypuszcza mnie tak łatwo i że staram się przeczekać ten nerwowy moment biegania Niuniola po podłodze ale w końcu wstaję i jestem wdzięczna za to, że go mam i że mogę wstać i dać mu możliwość obcowania z przyrodą w nocy lub o świcie, wtedy gdy wzywają go natura i instynkt. Nie mam z tym problemu. Nie złoszczę się. Jest moim kumplem z całym tym ekwipunkiem, który dotyczy kota... i psa. Koniec. Kropka.

to był kaaaawaaaał kota

Bronek, udający że śpi na kwadratowej poduszce, która spadła z krzesła - i co dziwne, zmieścił się na niej... no prawie

Rumcajsa musicie sobie wyobrazić bo on na błonach klisz takich od aparatów analogowych, spoczywa gdzieś w czeluściach kartonów. Kiedyś Wam go pokażę!